Omgekeerde wereld: Waarom er zoveel agenten zijn op het strand in Cuba

Sigaren, rum, cocktails, salsamuziek, oldtimers, Che Guevara, Fidel Castro, Ernest Hemingway en Buena Vista Social Club – dat is het beeld dat in Nederland bestaat van vakantieland Cuba. Het onttrekt het werkelijke leven in deze openluchtdictatuur aan het oog. Zo ontdekken we als plaatsnemen op de strandstoelen aan de Playa del Este.

Om de tien meter staat een houten wachttoren, waar politiemannen in blauwgrijs tenue met een telescoop het strandvolk bespieden. Vlak vóór onze ligstoelen sloft regelmatig een jonge militair voorbij, zijn broek met een riem vast gegord om zijn magere middel. Hij staat onderuitgezakt, staart in de verte, tikt gedachteloos met de grijze gummiknuppel op z’n bovenbeen. Jongemannen in zwembroek lopen voortdurend heen en weer, van bekenden naar politiemannen en weer terug; langzaam worden we ingesponnen door een onzichtbaar netwerk van berichten.

Naarmate de dag vordert wordt de spanning om te snijden. Het zeewater van de Golf van Mexico biedt nauwelijks verkoeling. Als we aan het eind van de middag het strand aflopen, is er een oploopje. Huilend staat een jonge vrouw toe te kijken terwijl haar man, in zwemtenue, opgepakt wordt. Zonder pardon duwt een van de politieagenten hem achterover de bus in, slaat de deur met een klap dicht. Omstanders kijken zwijgzaam toe, alsof het tafereel ze ál te bekend voorkomt.