Vijftien jaar later, in 2013, komt er alsnog aandacht voor deze zaak. In Australië buigt een burgertribunaal zich erover, en dringt er bij de Indonesische regering op aan dat er een onafhankelijk onderzoek moet komen. Een van de getuigen die voor het tribunaal haar verhaal doet, onder eigen naam, merkt sindsdien voortdurend dat ze door de Indonesische militairen wordt gezocht, vertelt ze. ‘Maar ze kennen gelukkig mijn gezicht niet’.
Zij wordt op 6 juli 1998 zelf mishandeld en op een vrachtwagen gesmeten. Mannen binden haar handen en voeten aan elkaar. Wat volgt is bijna te gruwelijk voor woorden. Azijn wordt in wonden gegoten, sigaretten op armen uitgedrukt, brandende kaarsen en bajonetten in vagina’s gestoken. Ze ziet hoe de soldaten borsten en schaamlippen van levende vrouwen afsnijden. Als een van de weinigen weet ze te ontsnappen, en kan ze het dus navertellen.
De zoektocht van de correspondente levert nog meer op. Een document. Het bewijst dat de Indonesische autoriteiten weten wat er is gebeurd, en hoe ze het proberen in de doofpot te stoppen. Is het echt? Daarover meer in Argos, zaterdag om 14.00 uur op radio 1. En dan ook via deze pagina te beluisteren.