Heere Heeresma, geboren als zoon van een onorthodox theoloog en oudste van drie schrijvende broers (Heere, Marcus en Faber), geldt als een van de belangrijkste naoorlogse Nederlandse schrijvers. Hij had niets op met de officiële letteren (of met welke openbare instelling dan ook) en heeft zich altijd bewust buiten het literaire leven opgesteld. Zijn werk is echter allerminst in de periferie gebleven. Grote bekendheid verwierf de schrijver met de romans Een dagje naar het strand (1962) en Han de Wit gaat in ontwikkelingshulp (1972) en met Zwaarmoedige verhalen voor bij de centrale verwarming (1973).

Na een periode van langdurig stilzwijgen maakte Heeresma in 2005 een soort comeback met het tweedelige autobiografische Een jongen in plan Zuid (’38-’46), waarin hij in een associatieve, meanderende maar ook precieze stijl schrijft over zijn jeugd die samenvalt met de oorlog, met het verdwijnen van het grootste deel van de joodse bevolking uit zijn stad Amsterdam, de komst van de Canadezen en de bevrijding van de wrede Duitse terreur.