Ellen Deckwitz en Charlotte van den Broeck

Tjitske Mussche spreekt met Ellen Deckwitz over haar nieuwe dichtbundel Hogere natuurkunde.

Waarin het verhaal wordt verteld van Nederlands-Indië, de oorlog, en de gevolgen daarvan voor het huidige Nederland.

Ellen Deckwitz reisde door Indonesië en sprak met talloze ooggetuigen, op zoek naar de wortels van ons koloniale verleden. Ze legt haar eigen familie onder de loep, de huidige samenleving en geeft een draai aan kwesties als afstamming, de betekenis van DNA en de effecten van geschiedenis.

Het is een zoektocht naar hoe mensen samenleven, naar de kaders van verschillende gemeenschappen en de pijn die het bestaan zelf soms met zich meebrengt, en soms door mensen vakkundig wordt berokkend; iets waar de vreemde soort die we zijn zo goed toe in staat is.

In Waagstukken presenteert zij laverend tussen beschouwing en vertelling, dertien teksten over tragische architecten.

Het zijn de verhalen van bekende en vergeten bouwmeesters die zelfmoord pleegden op of in een door hen ontworpen gebouw, of omwille van dat gebouw. Hun ingreep in de openbare ruimte mondt uit in een mislukking, of wordt door hen op een fatale wijze zo ervaren. Ze hanteren het gereedschap van de hoogmoed, maar falen.

Van den Broeck reisde de afgelopen jaren deze architecten en hun noodlot na. In een tocht langs hun laatste bouwwerken onderzoekt ze het verband tussen persoonlijk en publiekelijk falen, tussen het belang van de openbare ruimte en de autoriteit van de (doorgaans mannelijke) architecten. En natuurlijk is er een verband tussen bouwen en schrijven – want is niet alle scheppen een vorm van waaghalzerij?