‘Hans Vervoort is een van de weinige schrijvers die zijn kampervaringen tot literatuur heeft weten te maken; sommige van zijn verhalen over dit onderwerp behoren tot de meest ontroerende die ik ken en de mythes waar ik mij zo vaak tegen verzet heb komen in zijn werk niet voor’. Niemand minder dan Rudy Kousbroek schreef dit in diens grote werk Het Oostindisch kampsyndroom waarin hij geen spaan heel hield van valse pathetiek en aanstellerige overdrijvingen die in de literatuur over de Japanse bezetting van het vroegere Nederlands-Indië nogal eens voorkomen.
Maar niet bij Hans Vervoort dus, de in 1939 in Magelang, Indonesië, geboren Nederlandse schrijver van romans, verhalenbundels, en reisboeken die zijn eerste jeugdherinneringen opdeed in een Japans interneringskamp.
Ik denk wel eens, Vervoort had de schrijver kunnen zijn die Kousbroek zich wenste, de schrijver van ‘de grote roman’ over de oorlog in Azië. Een verlangen naar zoals Kousbroek dat omschreef ‘een beschrijving die zin zou geven aan de belevenissen uit die episode, zoals alleen een roman dat kan doen.‘ Het ging erom, vond Kousbroek, een gevoel zuiver te houden, ‘te vrijwaren van goedkoop, vals sentiment of ander beroerd makende bijmengsels’.
Maar helaas, hoewel Hans Vervoort nog altijd productief is, en zijn werk juist die kwaliteiten heeft, zal hij die grote roman wel nooit schrijven. Want Vervoort is bij uitstek de auteur van korte teksten. Met speelsheid en ironie geschreven.
Eerder dit jaar leidde Vervoorts Facebookactiviteiten tot het in eigen beheer uitgegeven boekje ‘Encyclopedie van op het nippertje geredde kennis (en andere stukjes om te lezen)’. Vervoort werd lid van Facebook toen hij iets moest opzoeken. Na enige tijd begon hij vriendschapsverzoeken te krijgen en accepteerde die beleefdheidshalve. Toen hij ruim 200 ‘vrienden’ had begon het schrijversgeweten te knagen: moest hij niet af en toe iets op zijn Facebook-pagina zetten? En zo ontstond dit boekje.
Wetenswaardigheden, gebeurtenissen en anekdotes die hij nog in stoffige hoekjes van zijn geheugen kon vinden, maar waarvan hij vreest dat ze met hem zullen verdwijnen. Ter gelegenheid van zijn 75ste verjaardag zijn deze stukjes gebundeld, samen met een serie andere gedachten en herinneringen die hem op zijn Facebook-pagina ontvielen.
Er is trouwens ook een link tussen Vervoort en de VPRO-radio. Vooral programmamaker Wim Noordhoek wist Vervoort vaak te vinden voor bijdragen aan radioprogramma’s als Music Hall, het Pandemonium en De Avonden. Daarvan zijn ook sporen te vinden in dit boekje. Zo memoreert Vervoort een legendarische radio-uitzending uit 2002 waarin de hierboven genoemde Kousbroek als een dolle stier het podium van het Desmet-theater afstormde om provo Jasper Grootveld te lijf te gaan die hem vanuit het publiek, trouwens op magistrale wijze (!), aan het storen was. Hans Vervoort: ‘Toen ik Rudy feliciteerde met zijn overwinning zei hij: “Wij Indische jongens, wij weten betoel wat knokken is. Toch?” ’
We weten nu, op het nippertje, wat de heren toen tegen elkaar zeiden. Geen wereldschokkende zaken, maar wel kostelijke stukjes om te lezen als we zelf op reis zijn. Kousbroek kwam niet toe aan ‘de grote roman’. Maar als wij vakantie hebben komen wij immers ook vaak niet toe aan zoiets?!
Overigens is er heel veel over Vervoort te vinden op zijn website waar veel van zijn vroegere titels gratis te downloaden zijn.
'Vervoort is bij uitstek de auteur van korte teksten. Met speelsheid en ironie geschreven.' Anton de Goede, redacteur 'Nooit meer slapen' tipt Hans Vervoort.