Alma mathijssen 'De Gynaecoloog'

De ochtend voor kerstavond. ik stond voor mijn kledingkast en besloot het broekpak uit één stuk aan te trekken dat alleen werkt als je er niets onder draagt behalve een string. Voor de spiegel raakte ik nog overtuigder van mijn keuze. Op een normale dag zou dit te sjiek zijn, maar in de aanloop naar kerstavond was dit prima. Op de fiets wapperden de broekspijpen vrolijk in de wind. Met plezier kocht ik mijn laatste kerstcadeaus en inpakpapier. Het einde van de dag kwam in zicht. Ik realiseerde me plotseling dat ik nog een routinecheck had afgesproken bij de gynaecoloog.

De wachtkamer was helemaal leeg toen ik aankwam. De assistente was al bezig de kerstboom af te tuigen. Ze wees me erop dat mijn gebruikelijke dokter al bij familie was en ik geholpen zou worden door een vervanger. Ik hing mijn jas op. Niet veel later stapte een beeldschone man in witte overjas van een jaar of 28 met groene ogen en donker haar naar binnen. Hij sprak mijn naam en keek zoekend door de wachtkamer, alsof hij al jaren op me wachtte. Ik pakte mijn tas op en volgde hem.

In de spreekkamer was ik blij dat ik mijn broekpak aanhad, totdat de knappe dokter zei: “je kunt je broek uitdoen achter het scherm.” Terwijl ik me omdraaide realiseerde ik me dat ik volledig naakt zou zijn wanneer ik me van onder zou uitkleden. Terwijl ik mezelf langzaam uit het broekpak pelde, keek ik om me heen. Misschien had een vorige patiënt een shirt achtergelaten, of een sjaal, desnoods een paar handschoenen. Maar ik zag niets. Bij de gynaecoloog ben je dan wel naakt van onder, maar van boven moet je er liefst zo afstotelijk mogelijk uitzien. Een te grote wollen trui, vesten met knopen en colbertjes van tweedstof. Dat zijn allemaal goede opties om te maskeren dat je van onderen naakt bent. Dat de dokter in kwestie knap was, maakte het allemaal nog ingewikkelder. Bij mijn eigen gynaecoloog is het toneelstuk dat we spelen vastgesteld. De gynaecoloog zelf speelt zijn rol dag in dag uit, ik daarentegen kom eens in het jaar en moet mezelf altijd weer even inleven. Het is normaal dat ik met bloot onderlijf en een slobbertrui door de praktijk loop. Het is heel erg normaal. Zodra ik zou toegeven aan het idee dat het natuurlijk volslagen idioot is, zou ik niet meer gaan.

Paniekerig keek ik naar de muren. Ik zag mijn tas liggen, daar stak de rol cadeaupapier uit die ik eerder vandaag had gekocht. Zonder langer na te denken, peuterde ik de rol los. Het was zaak om een stuk zo stil mogelijk af te scheuren. Want de knappe dokter mocht natuurlijk niet horen wat ik deed, dat zou de derde wand van het toneelstuk doorbreken. Millimeter voor millimeter scheurde ik door. Het bleef ijzingwekkend stil. Ik drukte het vel onder mijn oksels en liep langzaam achter het scherm vandaan. De knappe dokter keek heel kort naar beneden en naar boven, in zijn ogen zag ik dat hij zichzelf even moest herpakken, hij moest dit normaal vinden, dat was zijn rol. En zo ging ik op zijn behandelbank zitten. Met kerstpapier om mijn borsten als shirt en voor de rest volledig naakt, terwijl ik dacht: dit is heel normaal.