Hartstochtjes

‘Om de tijd te doden’ draagt hij eerst een geestig gedicht voor over de vakantiefile richting Frankrijk: ‘L’enfer, ce sont les autres auto’s’ . Als (bijna) iedereen in de volle zaal voorzien is van tekeningen, leidt Van Kooten zijn verhaal in. Hij heeft het nooit eerder voorgelezen. In plaats van dat wij als publiek het werk van de auteur testen zoals bij Wim de Bie, zette Van Kooten ons in als proefkonijnen. Waar wij schuifelen en kuchen, zet Van Kooten een slangetje in de marge: nog iets aan doen. Bij gelach krabbelt hij er een uitroepteken bij.

‘Het Sempégevoel’ gaat over de Parijse tekenaar Jean-Jacques Sempé. Van Kooten is groot liefhebber van zijn werk, dat bij hem herinneringen oproept aan het onbekommerde jongensgeluk van zijn jeugd.

Tijdens het verhaal bekijken we samen Sempé’s tekeningen. Eén illustratie bevat 382 rolschaatsers (door Van Kooten hoogstpersoonlijk geteld), de ander is een Parijse marktscène, die hij bij toeval tegenkwam in een bric-a-brac winkeltje in de France Cévennen. Hij beschrijft een komische onderhandelingsscène met de verkoper (‘Hij straalt weinig geestdrift uit, en oogt ook zelf behoorlijk bric-a-brac’), waarbij Van Kooten de prijs van de Sempé weet op te voeren van 40 tot 100 euro.

Aan het einde van zijn optreden laat Van Kooten ons de kaft van Hartstochtjes zien.  Op de voorkant  prijkt een tekening van zijn zevenjarige kleinzoon Roman, de zoon van Kim van Kooten en Jacob Derwig. Het is een portret van Kees: ‘Zo goed en waar ben ik nog nooit door iemand bekeken of gezien!'

‘Meer heb ik niet te vertellen,’ beëindigde Kees van Kooten zijn voordracht. Ik geloof er niks van. Waar de verhalen van Bie kort, snel en scherp zijn, leest Koot ons lange, rijkgevulde zinnen voor vol beeldende beschrijvingen. Maar beiden hebben een zaal vol boekenwurmen laten genieten van de humoristische en rake observaties van de mensen en gebeurtenissen om hen heen.