Poëzie met schwung

‘Ik wilde al heel lang iets maken voor Trio Scordatura, een ensemble van keyboard, altviool en mezzosopraan dat zich richt op muziek in andere toonstelsels. Toen ik de opdracht kreeg om een stuk te schrijven, dacht ik meteen aan hen, en aan het werk van Peter Gizzi, een Amerikaanse dichter die experimentele poëzie op formele principes baseert en die combineert met bijna romantische lyriek. Het is heel levendige poëzie, met veel kleur, beweging. Poëzie met schwung.

Zijn gedicht ‘‘Vincent, Homesick for the Land of Pictures’’ gaat over het kleurgebruik van Vincent van Gogh. Het bestaat uit zeven strofes van elf regels. De tweede helft is het omgekeerde van de eerste zeven strofes, je maakt dus een soort reis heen en weer door het kleurgebruik van Van Gogh. Zo kwam ik op het idee om in de muziek ook een reis heen en weer te maken, ook qua vorm. Ik ontmoette Gizzi in 2010 toen hij te gast was in poëziecentrum Perdu in Amsterdam. Het bleek dat hij dit gedicht zelf nog nooit had voorgedragen, omdat hij het te lang vond. Maar het is juist heel meeslepend om te horen. Zelf heb ik er een lang, traag lied van gemaakt op simpele melodische formules, met een exotische, haast liturgische sfeer.’

‘De Grieks-Nederlandse componiste Aspasia Nasoupoulou had al eerder een lied gecomponeerd op basis van mijn gedichten. Ik werk met haar ook samen aan een theatertournee met het Doelenkwartet. Voor het concert tijdens Poetry heeft ze een aantal gedichten van mij gekozen, de meeste gaan over het schrijverschap. Ik heb me daar niet mee bemoeid, ik vond het belangrijk dat ze gedichten koos waar ze iets mee had. Vervolgens heb ik ze bij haar thuis voorgelezen, zodat ze mijn ritme en intentie kon vangen, want ik zal straks tijdens het concert zelf voorlezen.

Ik voel me als dichter vereerd dat iemand iets met mijn werk gaat doen. Ik heb vroeger zelf ook weleens een gedicht van mezelf op muziek gezet, maar dat was omdat ik het gedicht nog niet af vond. Ik wilde er nog iets aan toevoegen, het affer maken. Eigenlijk wil ik geen onaffe gedichten, die publiceer ik niet. En aan een gedicht dat af is kan ik als componist niets toevoegen, dat is als het ware in het slot gedraaid. Bij een andere componist ligt dat anders, die maakt er met zijn of haar compositie weer iets nieuws van. Ik heb ook helemaal geen moeite om dat los te laten. Een gedicht is als een auto die uit de fabriek komt. Dan gaat ie rijden en de fabriek heeft geen invloed op de route.’