De vijfde Zomergast van 2022 is muzikant en presentator Raven van Dorst (1984). Diens ideale televisieavond is een ode aan de einzelgänger en de rebel. Lees hieronder vijf redenen waarom je moet kijken.

1. ‘We gaan het anders-zijn omarmen en vieren!’

Een duidelijker mission statement kon Raven van Dorst niet geven. Iets uitgebreider wel: ‘Mijn avond wordt een ode aan de mensen die de wereld een stuk kleurrijker en vrijer hebben gemaakt en ook mij op een of andere manier hebben weten te inspireren. Door expliciet zichzelf te zijn, door op te staan voor hun idealen, of door simpelweg bloedirritant en tegendraads te zijn.’

Wat je zondag gaat zien in Zomergasten mag dan ook gerust een bonte stoet van personages heten. Van Anton LaVey, de oprichter van de Satanskerk, tot de Finse punkband Pertti Kurikan Nimipäivät (de leden hebben allen een verstandelijke handicap) tot Mevrouw Faber; een Friese trucker die in transitie gaat.

De complete compromisloosheid van al deze personen past bij Van Dorst. Diens werk is op dat fundament gebouwd: van het boze muzikale alter ego Elle Bandita (door Raven een aantal jaar geleden ‘ritueel vermoord’) tot frontpersoon van de progrockband Dool, van ontregelende panelgast in Ranking the Stars tot ontwapenende interviewer in Nachtdieren en Boerderij van Dorst.

2. Kurt, Sinéad en Rockbitch

Generatiegenoten van Van Dorst, muziekliefhebbers of simpelweg nineties-liefhebbers zullen aan die drie namen genoeg hebben. In Ravens ideale televisieavond mogen deze (cult)iconen dan ook niet ontbreken: Nirvana-boegbeeld Kurt Cobain, de immer onvoorspelbare singer-songwriter Sinéad O’Connor en de progrockband Rockbitch.

Laatstgenoemde stond weliswaar minder bekend om de muziek dan om de live-act, waarin de bandleden op het podium seksuele handelingen uitvoerden. Al dan niet met het publiek als deelnemer.

Niet alleen hadden alle drie een onmiskenbare invloed op Van Dorst maar ze staan ook symbool voor een andere tijd. Eentje met veel kleine platenzaken en vhs-banden, tegen alles schoppende supersterren en een tijd waarin een piemel en een tiet in beeld niet (meteen) voor ophef zorgden.

3. Van Dorst is Gränsverleggend

Vergeef de woordspeling, maar we staan graag extra stil bij de keuzefilm van Van Dorst; Gräns, een sprookjesachtige thriller van Zweedse makelij. Daarin gaat het om douanebeambte Tina, die een nogal bijzondere gave heeft: ze kan emoties ruiken. En dat is extreem handig in haar vakgebied, want ze weet precies wanneer iemand iets verbergt of liegt.

Maar haar gave - en haar uiterlijk, dat een beetje als een Neanderthaler oogt - maakt haar ook een verschoppeling. Ze valt buiten de boot.

Dat gevoel is voor Van Dorst herkenbaar: als kind al was die een schopper tegen heilige huisjes, niet te vangen in gendernormen en ook gewoon dwars, brutaal en boos. 'Ik voelde altijd dat ik anders was dan de rest en verzamelde gelijkgestemden om me heen, zocht aansluiting bij anderen,’ vertelde die vijf jaar geleden aan de Volkskrant, ‘maar zelfacceptatie kun je alleen maar in jezelf vinden. Dat ontdekte ik pas veel later, pas recent eigenlijk. Dat proces heet in de volksmond gewoon volwassen worden, geloof ik. Nou, dat is rond mijn dertigste eindelijk eens een keer gebeurd.'

4. De fik gaat erin

Het gaat zondag over meer dan alleen muzikale helden en buitenbeentjes. Zo neemt Van Dorst ook een fragment mee uit Into the Inferno, een documentaire van Werner Herzog over actieve vulkanen en de mensen die daar vlakbij in de buurt leven. Met prachtige en tegelijk schrikbarende beelden van lavastromen. Plus: je leert ook nog hoe een reclameman in de jaren dertig vrouwen aan de sigaretten wist te krijgen.

5. Gewoon kijken, joh

We kunnen hier nog heel wat woorden wijden aan hoe ‘oprecht’ en ‘authentiek’ Raven van Dorst is. Over hoe die het ‘hart op de tong heeft' of 'geen blad voor de mond neemt'. En ‘grote mond, klein hartje’. Ontwapend schreven we hierboven al, ontregelend kan ook. Schopper, punker, hokjesbreker. Maar dat soort dooddoeners verdoezelen de simpele boodschap: gewoon kijken, joh, wordt leuk.