In dit fragment uit de Koreaanse film The Handmaiden (2016) zien we een vrouw, ten overstaan van een groep mannen, voorlezen uit een erotische roman. Ze vertelt hoe de hoofdpersoon gewurgd wordt en beeldt dat vervolgens ook uit. Het blijkt om een veiling te gaan, waarbij de vrouw haar oom het boek door middel van deze performance probeert te verkopen. Als hij daar niet in slaagt omdat het boek een pagina mist, gaat het toneelstuk een stap verder, en wordt de vrouw aan een houten pop gebonden, die de lucht in wordt getrokken.

Sevdaliza wil met dit fragment het gesprek aangaan over vrouwelijke archetypes en de manier waarop vrouwen in rollen worden gepropt door onze patriarchale samenleving - een thema dat zij zelf aansneed met de clip bij haar nummer “Human”.

Terug naar boven ↑

Elliot Alderson, de hoofdpersoon van de dramaserie Mr. Robot (2015-2019), worstelt onder meer met sociale angst, dissociatieve identiteitsstoornis en klinische depressie. In dit gesprek met zijn therapeut ageert hij tegen alles wat hij kwalijk vindt aan de huidige Westerse maatschappij, in het bijzonder de manier waarop er een nepwerkelijkheid wordt gecreëerd op social media. Met dit fragment wil Sevdaliza een gesprek starten over kunst als therapie en maken vanuit je eigen schaduw, zoals Sam Esmail deed toen hij de serie Mr. Robot bedacht.

Terug naar boven ↑

In het project Voir la mer van beeldend kunstenaar Sophie Calle krijgen veertien mensen die nog nooit een zee hebben gezien, die kans. Ze mogen zo lang kijken als ze willen, om zich vervolgens om te draaien naar de kunstenaar. Op hun gezichten is daarna pure ontroering waar te nemen, zoals we zien bij een oudere naam die de camera inkijkt. 

In een begeleidend fragment uit Shibuya Crossing zien we de presentatie van het project op het gelijknamige plein in Tokio. Op datzelfde plein maakte Sevdaliza kennis met dit project en werd ook zij onmiddellijk geraakt: met dit fragment wil zij een gesprek starten over de vanzelfsprekendheid van ervaringen. Wat in Nederland misschien heel gewoon is, de zee, is dat niet overal.

Terug naar boven ↑

Willems kantine is een zesdelige documentaireserie van Roy Dames uit 2006 over een café vlakbij de Rotterdamse havens en portretteert een enkele personeelsleden en vaste klanten. Een zo’n klant is ‘Cowboy’ Jos, die aan lager wal is geraakt en in dit fragment zelfs wordt geweigerd bij het Leger des Heils. Bob, een lokale huisbaas, probeert hem te helpen. De dialoog, waarin vooral Bob van zich laten horen met grofgebekte uitspraken als ‘vijf euro's... op je muil, gauw’, ‘tyfuslijer’ en ‘kankerboef’, is beroemd geworden.

Sevdaliza werkt en woont in Rotterdam; haar studio staat niet ver van waar Willems kantine ooit stond. Ze wil dit fragment laten zien om de rauwe, harde humor die erin zit, die ze waardeert en haar met beide benen op de grond houdt.

Terug naar boven ↑

River of Fundament is een bijna zes uur durende experimentele film van de Amerikaanse kunstenaar Matthew Barney. De plot, over schrijver en journalist Norman Mailer die driemaal reïncarneert en de zeven fases van zijn ziel ervaart, is plat gezegd onnavolgbaar. Sevdaliza is er dan ook niet op uit om de film of dit fragment te analyseren: het gaat haar om autonomie en concessies doen.

Terug naar boven ↑

Sevdaliza sluit haar Zomergastenavond af met de korte film die gemaakt is bij het nummer “Iron Sky” van de Schotse singer-songwriter Paolo Nutini. Daarin maken we kennis met de bewoners van een dorp vlakbij Kiev in Oëkraine, die kampen met onder meer epileptische aanvallen en drugsverslaving. Met dit laatste fragment wil Sevdaliza stilstaan bij lijden en in het bijzonder het feit dat we allemaal op enig moment lijden en ook dat we allemaal niet willen lijden. Daarmee pleit ze voor meer introspectie, waaruit hopelijk meer empathie richting elkaar zal voortkomen.

Terug naar boven ↑