Bo wordt een 'kroonprins' genoemd, wat wil zeggen dat hij behoort tot de partijleiders die uit machtige families komen. Sommige leiders behoren tot de tuanpai – de factie die put uit voormalige Jeugdliga leden – zeg maar de broedkamer van de partij. Hiertoe behoren o.a. de huidige president Hu Jintao en premier Wen Jiabao. De rest zijn princelings, kinderen van politieke leiders. Zo was de adoptievader van voormalig president Jiang Zemin een beroemde martelaar voor de CCP. De vader van Bo Xilai was één van de 'Acht Onsterfelijken' die China door de roerige jaren zeventig en tachtig loodsten.
Terwijl het officiële persbureau van China, Xinhua, de wandaden van Bo Xilai uitgebreid veroordeelt, stopt de Partij berichten met betrekking op President Hu Jintao in de doofpot. Het verschil in berichtgeving over Bo Xilai en zittende partijleden zegt veel over de poging die de Partij doet om 'China's meest instabiele politieke situatie in jaren, aan de vooravond van de machtswisseling van 8 november, in toom te houden,' schrijft de Wall Street Journal. Bo Xilai is wellicht een bedreiging voor de Partij, maar waarom precies?
Allereerst is Bo Xilai's zelf-promotie campagne ongewenst binnen China's Communistische Partij. Bo's succes begon met zijn economische hervormingen in Dalian, een industriestad aan de oostkunst van China, en leverde hem al snel een positie op binnen de Partij in de hoofdstad Peking. Maar hier veroorzaakte de populist scheve ogen. Zijn publieke politieke ambitie om een plaats te bemachtigen in het Permanente Comité van het Politbureau, China's hoogste orgaan van besluitvorming, werd niet gewaardeerd door collega's. De negen leden van het Permanent Comité van het Politbureau bezetten meestal tegelijkertijd de belangrijkste regeringsposities: president van de Volksrepubliek China (nu Hu Jintao, die ook secretaris-generaal van de partij is), voorzitter van het Nationaal Volkscongres (Wu Bangguo) en premier van de Staatsraad (het kabinet) (Wen Jiabao). Xi Jinping is op dit moment vice-president van China. Populistisch gedrag wijst, volgens de ongeschreven wet tussen de leden, op een gebrek aan respect voor de Partij: 'Hij probeerde groter te zijn dan de partij', zo verklaart the Guardian de wrok jegens Bo binnen de Partij.
Verder strookt het politieke idealisme van Bo Xilai niet met de meer pragmatische visie van de Partij in het post-Tiananmen tijdperk. 'De kwestie met Bo is complex', vertelt filmmaker Van Luyn: 'Ondanks het feit dat de hele wereld meldt dat hij met zijn Rode Liederen een neo-Maoïst zou zijn, is hij dat niet. Hij heeft alleen handig gebruik gemaakt van dat sentiment om een bepaalde generatie Chinezen – de 50plussers die aan het kortste einde trekken – voor zich te winnen. De centrale overheid heeft dat veroordeeld en weggezet als neo-Maoïstisch gedrag toen Bo's positie in het geding kwam. Het internationale journaille heeft die mening braaf overgenomen, maar daar valt dus wel wat op af te dingen.' Volgens een Wall Street Journal reportage over het schandaal rond Bo Xilai bracht hij inderdaad de 'rode kleur van de revolutie' terug in Chonqing, een stad in het minder ontwikkelde centrale gedeelte van China: hij herintroduceerde the red songs, nationalistische volksliederen en liet het koor deze liederen verspreiden. Volgens de Wall Street Journal reporters deed Bo's Chongqing-model sommigen denken aan de Culturele Revolutie, een zwarte tijd waar zij niet naar terug willen. Bo's explosieve economische beleid werd later bekend als het 'Chongqing-model'.
De politiek vooruitstrevende Bo werkte mogelijk ondermijnend voor de legitimiteit van de Partij. Want, zoals politiek insider Willy Wo-Lap Lam in In de macht van China vertelt: 'Xi Jinping, de huidige vice president van China en lid van het Permanente Comité, is niet gekozen omdat hij zo bekwaam was of vanwege zijn toekomstvisie en orginele ideëen, maar omdat hij de minst controversiële kandidaat was. Door de meeste fracties wordt hij niet als gevaarlijk gezien.'