Feminstes verwijten mij ook dat ik weiger om mannen aan te vallen. Ik vind dat er niet zozeer met de mannen, maar met de vrouwen in Nederland iets mis is. Waarom zijn zij niet in macht geïnteresseerd? Het is een mentaliteitsprobleem. Macht is vies in Nederland. In zuidelijke landen als Frankrijk en Italië is macht juist lekker, het is aantrekkelijk, iedereen wil het verwerven. Een Franse vrouw, top executive, zei mij ooit: 'iedere keer dat ik promotie maak is als een orgasme.' Het is in Frankrijk zeer gepast dat ook topvrouwen die de zestig gepasseerd zijn in minirok debatteren, als ze tenminste mooie benen hebben. Ze zetten hun vrouwelijkheid in en dat wekt respect, niemand lacht erom. Ik mis passie, kracht en plezier bij de Nederlandse vrouwen. Nederland is cynisch en calvinistisch ten aanzien van de kracht van vrouwelijkheid. Cisca Dresselhuys zei mij ooit: "Maar Kaouthar, we hebben er jaren voor gevochten om niet als borsten maar als hersens gezien te worden!" Ik vind: als je daarvoor je borsten en je benen hebt ingeleverd, heb je wel een hele hoge prijs betaald.
Nederlandse vrouwen hebben veel kwaliteiten, maar hun vrouwelijkheid weigeren ze in te zetten. They don't fight! Ze zitten thuis op hun billen en klagen. Ik ben boos over die mentaliteit, ze zijn passief en lui. Als er meer vrouwelijke vrouwen aan de top zouden zijn, zou dat een groot verschil maken. Dan stuurden we echt geen troepen naar Uruzgan, dan voerden we geen oorlog in Irak, dan was kinderopvang kwalitatief beter en dan dachten we meer aan het milieu en de lange termijn. Vrouwen moeten meedoen aan de macht, meedoen in de economie, omdat ze veel kunnen bijdragen. Ze hebben die plicht. Veel ontwikkelingsprojecten richten zich nu zelfs exclusief op vrouwen, omdat de projecten met vrouwen succesvoller zijn. Leningen worden beter afbetaald, het succes druppelt door naar de kinderen, naar de hele gemeenschap.
Een reden voor de geringe arbeidsparticipatie van vrouwen in Nederland is misschien dat de werksfeer door mannen gedomineerd wordt, de codes aan de top zijn in het geheel niet gefeminiseerd. Werken is zo tot 'zwoegen' geworden, het is eendimensionaal, het kent geen contrapunten, geen vrouwelijke elementen, en daardoor is het voor vrouwen weer minder aantrekkelijk. Macht wordt geassocieerd met mannen en op het nivo van de macht zijn de gedragsregels, de rituelen, de codes puur mannelijk gebleven.
In Nederland is iedereen zogenaamd 'gelijk', het verschil tussen mannen en vrouwen wordt -ook door feministes- ontkend, terwijl iedereen kan zien dat we niet hetzelfde zijn. De illusie van mono-seksualiteit leidt er feitelijk toe dat de mannelijke gedragscodes aan de top dominant blijven. Het Soefisme, dat mij inspireert, benadrukt juist dat vrouwen van mannen kunnen leren, maar met behoud van hun eigen identiteit.
Toen ik in Nederland kwam heb ik twee jaar lang geprobeerd om me aan te passen aan de dominante cultuur. Ik had hoge verwachtingen van de vrouwen in Nederland, ik dacht dat het land progressief, modern, open en geëmancipeerd was. Ik dacht dat de Nederlandse vrouw met haar neutrale manier van kleden en praten veel macht verworven had. Totdat ik ontdekte dat de meeste Nederlandse vrouwen nauwelijks werken en dat ze geen invloed hebben op de maatschappij. Ik raakte gedeprimeerd en raakte het plezier kwijt in het leven en in werken. Toen heb ik besloten om mijn eigen weg te volgen en geen grijze muis te zijn, maar in contact te blijven met mijn vrouwelijkheid als bron van energie. Ik vind het heerlijk om me mooi te maken, me aan te kleden, voor mezelf, voor mannen, voor andere vrouwen.
Het feit dat ik ook buikdansles geef maakt Nederlanders zenuwachtig, ook de vrouwen. Het is voor mij een vorm van oriëntaalse emancipatie. Ik kan onderzoeker zijn, moeder en echtgenote tegelijk. Geëmancipeerd zijn betekent in de Mediterrane culturen juist niet dat je verleiding en vrouwelijkheid hoeft op te geven. Het concept van genot, van plezier is veel belangrijker. Er is hier een probleem in de omgang met lichamelijkheid, Nederlanders denken meteen aan seks, een ander idee over de plezierige omgang met lichamelijkheid hebben ze niet.
Het is ongelooflijk dat Nederlandse vrouwen Arabische vrouwen verwijten dat ze, economisch afhankelijk zijn en ongeëmancipeerd. Terwijl de grote meerderheid van de Nederlandse vrouwen na een echtscheiding van alimentatie moet leven, omdat ze geen volwaardig eigen inkomen kan verdienen. Het is arrogant om te denken dat de emancipatie hier voltooid is, terwijl vrouwen volledig afwezig zijn in het centrum van de economische macht.
Vrouwen zijn hier bang voor de opmerkingen van andere vrouwen, er is weinig onderlinge solidariteit. Die bitchy mentaliteit is dodelijk voor de emancipatie. Je staat er altijd alleen voor, maar samen heb je meer gewicht. Er zijn wel vrouwennetwerken, maar dat zijn meestal clubs van mannenhaters, in plaats van plekken waar vrouwen hun vrouwelijkheid vieren.
Moederschap geeft kracht, het boort in een vrouw nieuwe bronnen aan. Het wordt hier altijd als probleem gedefinieerd in relatie tot werk, maar het is onmenselijk om werken en het krijgen van kinderen als keuzes tegenover elkaar te stellen. In VS, Frankrijk, Italië heb ik nooit over deze 'keuze' gehoord. Werken en kinderen horen bij het leven, voor mannen en voor vrouwen. Van de vorige generatie topmanagers zijn de meeste kinderloos gebleven, nu niet meer. Gelukkig maar, want moederschap is power, het maakt je doelgericht en onoverwinnelijk."