Om kansenongelijkheid eindelijk eens structureel aan te pakken, hebben we een minister van Gelijke Kansen nodig. Dat zegt Abdelhamid Idrissi, oprichter van de stichting Studiezalen.

Tijdens corona zag ik de kansenongelijkheid in ons land. De een kan excelleren omdat zij alle rust en geld heeft. De ander staat stil en voelt zich onzeker. De een heeft alle faciliteiten, de ander heeft alleen de keuken om in te studeren. De een heeft een eigen laptop, de ander moet een geleende iPad delen met vier andere broertjes en zusjes. 

Als je dan om je heen kijkt en ziet hoe een ander het wél heeft, dan maakt dat onzeker. Er zijn zoveel gezinnen met weinig ruimte, weinig geld, een gebrek aan laptops of banen die weg vielen. Het is niet dat corona deze problemen heeft veroorzaakt, maar corona legde het wel bloot. 

Ook voor de gezinnen zelf, die hun situatie vaak geaccepteerd hadden en die onder de pet hielden uit schaamte: opeens zagen zij dat ze niet de enige waren die al een tijdlang gebukt gingen onder deze problemen, en durfden zij om hulp te vragen. Corona heeft er voor gezorgd dat problemen bespreekbaar werden.

Abdelhamid Idrissi

Abdelhamid Idrissi is oprichter van de Stichting Studiezalen. Daar helpt hij jaarlijks honderden jongeren om het beste uit zichzelf te halen. Zelf kwam hij op zijn achtste in Amsterdam Nieuw-West te wonen. 'De meeste bewoners komen de wijk nauwelijks uit en zien daardoor weinig van de rest van Nederland. Ik wil de kinderen laten zien wat er mogelijk is, ook voor hen.'

'Kinderen in kwetsbare wijken leven gemiddeld zes jaar korter'

het begint bij het kind

Kansenongelijkheid begint en eindigt altijd bij het kind, want ook de werkloosheid van een vader of moeder heeft zijn weerslag op het kind en is van invloed op de verdere kansen van een kind. Kansenongelijkheid is ook als een kind moeten solliciteren voor vader, omdat die niet digitaal vaardig is. Een gemiddeld Nederlands kind kan zich volledig op een wiskundevraag focussen, maar er is een groep kwetsbare kinderen die niet enkel kan denken aan die wiskundevraag, omdat die moeten helpen bij schulden, tolken, een bijbaan moet nemen en moeilijke stressvolle belastingsbrieven moet lezen.

Kinderen in kwetsbare wijken leven gemiddeld zes jaar korter. Dat komt door de stress die de thuissituatie met zich meebrengt. Ook dat is het uiterste van ongelijke kansen. Hoe lossen we zo’n veelzijdig probleem als kansenongelijkheid op?

stop met brandjes blussen

Je hebt een kind niet alleen geholpen met een laptop of hulp bij die wiskundevraag; het is veel meer dan dat. Bestuurders, kom in de wijken en hoor en zie dat deze uitdagingen - werkloosheid, depressie, pesten - allemaal met elkaar in verbinding staan. Dat gaat alleen als Rutte kantoor houdt in Geuzenveld en zijn collega’s in wijken als Kanaleneiland en de Schilderwswijk.

De politiek moet goed begrijpen wat er speelt in de wijken en bij de gezinnen thuis, met welke worstelingen zij te maken hebben. De alleenstaande moeder die is gevlucht uit een onveilige situatie en nu geen babyvoeding kan betalen. Of de alleenstaande vader zonder netwerk en woonachtig in een te klein huis. Alleen dan, als je deze nood echt snapt, kan je kijken naar een oplossing.  

Nu wacht de politiek vaak te lang met actie. Nog voor problemen landelijk nieuws zijn, moet er een oplossing zijn. Wanneer de groeiende pest- of depressiecijfers nieuws worden, is het te laat om er nog een anti-pestcampagne tegenaan te gooien. Dan ben je brandjes aan het blussen. 

Tijdens corona zijn er miljoenen geïnvesteerd in de zomerscholen om de tijdens corona opgelopen achterstand weg te werken. Maar niet alle achterstanden kunnen worden weggewerkt in één zomer. Hoe zorgen we ervoor dat wat er in de zomer wordt opgebouwd wordt doorgepakt? 

Ik zou de kinderen veel meer een stem geven en hun ervaringen inzichtelijk maken. Ook Wilders’ hart kan liefdevoller worden als hij in aanraking komt met de prachtige kinderen en gezinnen die ik elke dag weer zie. Die gezinnen willen heel graag een positief perspectief. 

In ons werk, het coachen van de kinderen, staat het geloof in het eigen kunnen van een kind centraal. We stoppen niet voor we een oplossing met ze hebben gevonden, maar we doen niet alles vanuit een oplossingsstand. Op de lange termijn los je daarmee niet alles op. We vergroten daarom ook de zelfredzaamheid. We leren het kind hoe het zich kwetsbaar opstelt en om hulp vraagt. Maar: ze weten ook dat we er altijd, ook om 11 uur ‘s avonds, voor ze zijn. 

minister van gelijke kansen

Maar we hebben ook structurele verbetering nodig. Dat het niet blijft bij enkel geld dat er eventjes door het ministerie of de gemeente wordt ingepompt.

Op landelijke schaal hebben we een minister van Gelijke Kansen nodig die als doel heeft: voor elk kind een fijne nachtrust. Er moeten enorme hervormingen plaatsvinden. Je lost niets op met een beetje geld naar de jeugdzorg. 

Problemen vallen altijd in domeinen en hokjes, maar politici moeten domeinoverstijgend gaan denken. Het gaat niet alleen om onderwijs of jeugdzorg. Kansenongelijkheid is heel breed. Het gaat ook om een goede nachtrust, maar zo denkt geen enkele politicus. Het zelfvertrouwen van gezinnen moet vergroot worden. Laten we kansen eindelijk eens duurzaam vergroten, en stoppen met brandjes blussen.