Tabitha is een huis voor mensen met Alzheimer, Korsakov en andere vormen van dementie. In totaal wonen er 240 psychogeriatrische patiënten in de leeftijd van dertig tot honderd jaar. Geen enkele patiënt is nog in staat de regie in eigen hand te nemen. Dat heeft gevolgen voor het leven van alledag, maar ook voor het levenseinde. De beslissing over leven of dood ligt hier in handen van anderen. Een centrale rol is daarbij weggelegd voor de verpleeghuisarts. Deze moet de (ooit geuite) wens van de patiënt en diens familie beoordelen, de kans op genezing inschatten en het contact met de verpleging houden over de toestand van de patiënt.
Patiënten zoals Bram De Gooijer (73). Ruim twintig jaar geleden heeft deze voormalige directeur van een basisschool samen met zijn vrouw een euthanasieverklaring opgesteld. "Als ik in een geestelijke toestand kom waarin er voor mij geen herstel tot een redelijke levensstaat is te verwachten ... dan verlang ik dat euthanasie op mij wordt toegepast", schreef hij in 1985, bij zijn volle verstand. De behandelende arts moest hem wel om bevestiging vragen, maar "wanneer ik daartoe niet in staat ben, dan verwacht ik dat deze verklaring als mijn uitdrukkelijke wil wordt opgevat."