Torre Florim is het brein achter De Staat. Met de Nijmeegse band heeft hij vijf albums uitgebracht en staat hij wereldwijd op talloze grote podia. In augustus speelde De Staat een coronaproof concert in de Ziggo Dome in Amsterdam, waarbij de band zelfs het livestreamende thuispubliek wist te overrompelen. Waar haalt Torre zijn ideeën vandaan? Waar liggen zijn muzikale wortels? Kortom: op welke schouders staat Torre Florim?

#1 Queens of the Stone Age

‘Queens of the Stone Age had een grote invloed op mijn muzikale vorming. De band maakt deel uit van een groep muzikanten die men vaak omschrijft als de Palm Desert Scene. Daar horen ook bands als Kyuss en Masters of Reality bij. Ik weet nog goed dat ik die groep als puber voor het eerst op televisie zag en dacht: wow, dit is een club waar ik bij wil horen. Het kwam op mij over als een soort bende van outlaws. Allemaal interessante mensen die samen muziek maakten en om de zoveel tijd onderling van band wisselden. 

De manier waarop frontman Josh Homme over muziek praatte, vond ik op die leeftijd erg verfrissend. Zijn gehele attitude is een soort combinatie van ‘fuck you all’ en ‘I love you all’. Daarnaast maakten Queens of the Stone Age live soms heel gewaagde keuzes, bijvoorbeeld door op een festival voor een gigantische mensenmassa gewoon minutenlang te gaan jammen.

Een van de bekendste projecten van de Palm Desert Scene is de Desert Sessions, waarbij muzikanten uit die groep bij elkaar kwamen en gewoon vette shit gingen maken. Soms was dat wonderschoon, soms sloeg het helemaal nergens op, maar het zat allemaal in eenzelfde soort sfeer die mij erg trok. Het had voor mij iets grenzeloos en progressiefs. Alles dat ze uitbrachten was anders dan daarvoor, maar tegelijkertijd ook super herkenbaar. Ik denk dat ik dat altijd wel heb meegenomen in hoe ik muziek maak. Ik wil altijd iets nieuws ontwikkelen, maar wel voor herkenbaarheid zorgen. Het moet een duidelijke stempel bevatten.’

#2 Joe Rogan

‘Omdat ik in mijn leven vaak ófwel op weg ben, ófwel in de studio zit, probeer ik tussendoor zoveel mogelijk in beweging te blijven. Vaak ga ik dan wandelen en luister ik ondertussen naar podcasts. Dat doe ik nu al zeker zeven jaar en die traditie begon ooit met Joe Rogan. 

Ik vind de podcasts van Joe Rogan ontzettend tof omdat er werkelijk allerlei soorten mensen langskomen. Iedereen, van extreemlinks tot extreemrechts, is welkom en Rogan weet met iedereen een fatsoenlijk gesprek aan te knopen. Hij kan op een ontspannen manier heel veel uit zijn gasten te halen. In de jaren dat ik naar zijn podcasts luister, ben ik met ontzettend veel interessante mensen in aanraking gekomen wiens ideeën ik in mijn teksten verwerkt heb. Rogan is dus een minder directe inspiratie op mijn muziek, maar heeft wel mijn brein wat meer geopend.

Ik denk dat iedereen op de wereld geneigd is om in zijn eigen kamp te blijven; ook als je dat niet echt door hebt. Mensen willen personen of groepen met andere politieke achtergronden nogal snel het zwijgen opleggen door te zeggen dat ze dom zijn en geen verstand van zaken hebben. Ik vind het erg leuk om te luisteren naar iemand die een totaal andere mening heeft omdat je daardoor beter leert begrijpen waar diens redeneringen vandaan komen. Dat informeert mij ook weer als maker.’ 

#3 Alex Garland

‘Alex Garland is schrijver en regisseur. Hij heeft de films Annihilation en Ex-Machina gemaakt en 28 Days Later geschreven. Zijn werk, vaak sciencefiction, gaat altijd over waanzinnig grootse ideeën. Annihilation gaat bijvoorbeeld over buitenaards leven, Ex-Machina over kunstmatige intelligentie. Ook is er onlangs een serie van zijn hand verschenen genaamd Devs, die over quantummechanica en determinisme gaat.

Ik merk dat ik het in mijn teksten ook vaak over grootste thema’s wil hebben en deze dan middels beeldtaal in onze videoclips wil verwerken. Bij zo’n film als Annihilation denk ik: kijk, dit is nou een perspectief op buitenaards leven dat mij logisch in de oren klinkt. In de meeste sciencefictionfilms bestaat buitenaards leven uit vormen die wij zelf ook kunnen ervaren. Garland probeert dat in zijn film helemaal los te laten.

Ik vind films goed als ze je grenzen een beetje verleggen. Als je je iets kan voorstellen dat je eerder nog niet kon bedenken. Garland doet dat zowel conceptueel als visueel. Hij heeft nog maar drie films gemaakt, dus ik heb het idee dat hij nog veel meer waanzinnige dingen gaat maken. Ik volg ‘m op de voet.’