Sagid Carter is radio-dj. In haar eigen Club Carter op 3FM draait ze dansend Nederland iedere zaterdagavond warm voor het uitgaan en sinds 1 april is ze de vaste presentator van 3voor12 Radio. Welke cd draaide zij zelf grijs op haar veertiende? Waar haalt zij haar inspiratie vandaan? Oftewel, op welke schouders staat Sagid Carter?

#1 If Beale Street Could Talk

James Baldwin

‘James Baldwin is een bekende poëet, activist en schrijver. Iedereen zei altijd tegen me dat hij een van de beste schrijvers was die de early seventies gekend heeft. Het boek If Beale Street Could Talk stond altijd op mijn bucketlist, maar een paar jaar geleden, toen de verfilming in aantocht was, las ik het eindelijk. En ze logen niet, het is inderdaad prachtig. James Baldwin schrijft op zo’n mooie, behapbare manier dat elk woord dat je leest je helemaal opslokt.

Dit boek beschrijft een liefdesverhaal dat zich afspeelt in Harlem, New York, in begin jaren ’70. Een jong stel ontmoet elkaar in hun tienerjaren, ze groeien samen op en worden zo verliefd dat ze besluiten een tweede leven samen op te bouwen. Dan wordt de jongen beschuldigd voor een misdaad die hij niet beging, waardoor hij in de gevangenis belandt.

James Baldwins schrijven over jonge liefde heeft me heel erg gegrepen. Ik ben toch wel een beetje een hopeloze romanticus. Soms lees of zie je liefdesverhalen waarvan je denkt ‘Oh, wat mooi, dat wil ik ook ervaren’. Dit is er zo een. De liefde tussen twee mensen die in dit boek beschreven wordt is zo puur, het voelt zó echt dat ik een beetje verliefd werd op hun liefde voor elkaar.

Dat maakt het verhaal ook heel verdrietig: twee mensen die gewoon heel graag samen een leven willen bouwen, maar daarin worden belemmerd door racial issues. Het trieste is dat het dus in de jaren ’70 geschreven is, maar dat het in het Amerika van vandaag nog steeds de orde van de dag is. In al die jaren is er dus weinig veranderd.’

#2 Atlanta

Donald Glover

‘Deze televisieserie is gemaakt door Donald Glover, ook wel bekend als Childish Gambino. Een jonge internetrapper uit Atlanta probeert het te maken in de hiphopscene. Zijn neefje besluit zijn manager te worden en begeleidt hem op zijn weg. Op die weg maken ze allerlei bizarre dingen mee. Atlanta is absurd en ontzettend slim gemaakt. Wat ik zo vet vind, is dat de serie over het algemeen heel simpel is. Er zijn weinig dialogen, maar tegelijkertijd is het heel sprekend. De cultuur, beeldtaal, de setting en het type mensen in de serie vertellen het verhaal.

Donald Glover is een van de schrijvers van de serie, een van de acteurs, maar ook de executive producer en de regisseur van sommige afleveringen. De serie omschrijft hém ook heel erg. Hij is zo’n artiest die eigenlijk nooit praat over de muziek die hij maakt. Hij dropt zijn projecten en verdwijnt dan gewoon weer van de wereld. Hij geeft nooit toelichting, je moet zelf invullen waar je naar gekeken hebt. Dat vind ik heel vet. Voor hem is dat wat kunst is: mensen moeten zelf bepalen wat ze eruit willen halen, als maker wil hij daar niet tussen gaan zitten.

Ik heb een zwak voor mensen die zo allround zijn als Donald Glover. Zijn weg hiernaartoe is veel langer dan mensen van hem weten. Hij heeft bijvoorbeeld ook in de writers room gezeten van Parks and Recreation van Amy Poehler, hij heeft gespeeld in Community en ondertussen maakte hij ook nog muziek die door niemand echt serieus werd genomen. Over de tijd heeft hij zo’n enorme ontwikkeling gemaakt en lijkt hij zo goed te weten wat hij wil vertellen. Zijn authenticiteit is een enorme inspiratiebron voor mij. Wat hij doet kan niemand namaken en er is niemand die al zoiets gemaakt heeft. Als Donald Glover iets gaat uitbrengen wéét ik gewoon dat het iets gaat zijn wat ik nog niet eerder heb gezien.’

#3 Le Fabuleux Destin d’Amélie Poulain

Jean-Pierre Jeunet

‘Toen ik veertien of vijftien was, werkte ik in een biologisch supermarktje. Aan het eind van de dag, tijdens het schoonmaken, zette mijn werkgever altijd een cd op. Op een dag was dat de soundtrack van Amélie. Dat vond ik zó mooi. Ik ben gaan vragen wat het was en na mijn shift meteen de film gaan huren in de videotheek.

Le Fabuleux Destin d’Amélie Poulain bleek een soort cultuurexplosie: een heel romantisch verhaal over een jongen en een meisje. Beiden groeien ze op met een onbestemd gevoel en door een hele rare samenloop van omstandigheden vinden ze elkaar op het eind van het verhaal en blijken ze elkaars soulmate. Liefde is de rode draad van het hele verhaal. Ik had nog nooit een film op die manier gezien. Het is een soort volwassen sprookje met een geweldig bizar verhaal, met humor, prachtige muziek, ontzettend uitvergrote karakters en hele mooie cinematografie: vét kleurrijk. Ze brengen Parijs beeldschoon in beeld. Je denk de hele tijd door: ‘Oh my god, ik wil in die wereld leven!’. Precies hetzelfde gevoel als ik had toen ik als klein meisje naar Disneyfilms keek.

Vroeger wilde ik heel graag iets met film of televisie doen. Deze film heeft dat aangewakkerd. Ik wist nog niet zo goed in welke vorm, maar ik weet nog wel dat ik deze film zag en zo veel zin kreeg om zelf iets te verzinnen, zelf iets creatiefs te maken.

De cd met de soundtrack uit de biologische supermarkt heb ik gekregen van mijn werk en helemaal grijs gedraaid.’

meer?