‘Ik vind het lastig om inspiratiebronnen te noemen. Een bron suggereert dat je werk na wil maken, dat je erop wil lijken. Ik heb een hele lange lijst van kunstenaars die ik bewonder. Slechts drie noemen is bijna onmogelijk, maar als je me met het mes op de keel dwingt:
Raquel van Haver, geboren in Colombia, getogen in Amsterdam, is kunstenaar. Met een legio aan materialen maakt ze indrukwekkende, kleurrijke, naar eigen zeggen ‘luide’, schilderijen waarin ze de overeenkomsten tussen groepen benadrukt. Waar haalt ze haar inspiratie vandaan? Oftewel, op welke schouders staat Raquel van Haver?
#1 Beatriz González
Wat ik zo geweldig vind aan reizen, is dat je telkens weer nieuwe kunstenaars tegen het lijf loopt, waardoor je geïnspireerd raakt of iets nieuws leert. Voor een nieuw project over vrouwelijke sociale leiders was ik het afgelopen halfjaar veel in Colombia om research te doen. Ik was dus al heel erg bezig met het vrouw-zijn, status, macht, geschiedenis van Colombia.
Ik zat in een vliegtuig en bladerde door een boek, van achter naar voor. Ik herinner me dat ik me afvroeg of alle beelden die ik zag door één persoon waren gemaakt, ze waren zo verschillend. Uiteindelijk belandde ik bij de eerste bladzijde, met een foto van – inderdaad één – kunstenaar: Beatriz González.
©
Pablo Henao & Cortesía Galería Casas Riegner / revistadiners
Dat was zo mooi: een vrouw, op leeftijd, die zo ongelooflijk sterk in haar schoenen stond om haar mening te verkondigen over de positie van vrouwen. Ik kwam erachter dat Beatriz een heel beroemde Colombiaanse vrouw is, met een prachtig oeuvre. Haar werk spreekt over vrouwen en de status van vrouwen in Colombia en loopt al 45 jaar. Het zien van Beatriz’ werk en het lezen van haar verhaal gaf me kracht om door te gaan met dat waar ik dat half jaar in Colombia al mee bezig geweest: vrouwen hún kracht weer teruggeven en de geschiedenis van vrouwen vertellen.
#2 Parliament of Ghosts
Ibrahim Mahama
Ibrahim is een jonge kunstenaar wiens eigen karakter duidelijk doorschemert in de kunstwerken die hij maakt. Op dit moment staat hij met een tentoonstelling op de biënnale van Sydney waar hij gigantische ruimtes met jutezakken heeft bekleed. Zijn werk is geïnspireerd op de koloniale tijd in Ghana.
©
Michael Pollard / the maker magazine
Het werk uit zijn oeuvre dat mij het meest nauw aan het hart ligt, is Parliament of ghosts, omdat het de verbinding tussen toen en nu op een hele krachtige manier weergeeft. Parliament of ghosts bestaat uit 120 afgedankte treinstoeltjes en houten kluisjes, opgelapt en opgesteld in vier tribunes, waarmee het kunstwerk het Ghanese parlement voorstelt. De stoelen en kluisjes dragen de herinneringen van toen en representeren het potentieel van Ghana.
#3 Not even the departed stay grounded
Kemang Wa Lehulere
Kemang is een Zuid-Afrikaanse kunstenaar, net als Ibrahim erg bezig met zijn eigen achtergrond. Hij is in staat om zijn eigen verhaal op een hele abstracte maar poëtische, mooie, bijna magische manier te vertellen. Hij begon met muurtekeningen maar nu is het uitgebreid tot sculpturen, geluid, eigenlijk tot alles. Zijn werk gaat over de gelaagdheid die je in Kaapstad tegenkomt, maar hij spreekt voor een groter deel van Zuid-Afrika.
©
Marian Goodman Gallery
Als je zijn werk ziet, moet je echt de tijd nemen en heel goed luisteren; er zit heel veel symbolisme in, waardoor het heel prettig wordt om naar het werk te kijken. Bijvoorbeeld naar Even the departed stay grounded, werk waarin verschillende media zoals porseleinen honden, schoolbanken en schoenveters worden gebruikt die refereren naar scholing, status, geschiedenis en de toekomst op een prachtig poëtische, symbolisch sterke manier.
Kunst is een nieuwe taal, een andere taal dan jij en ik op school geleerd hebben. Als je een karakteristiek handschrift hebt, een techniek die je zo goed beheerst dat mensen het kunnen lezen en herkennen, dan vind ik dat heel knap. De kunstenaars die ik hierboven genoemd heb, zijn daar, vind ik, goed in geslaagd.’