'Stop Making Sense is een revolutionaire concertfilm die zo goed en uniek was dat het in de bioscoop werd gedraaid. De film begint in een leeg theater, niks is opgebouwd, het zaallicht staat nog aan, en op het podium wordt een akoestische versie van Psycho Killer gespeeld.
Eefje de Visser is zangeres. Op haar vierde album ‘Bitterzoet’ hoor je donkere drums en warme synths. Met haar bezwerende stem en dromerige videoclips bereikt ze internationaal succes. Maar hoe is haar eigen stijl ontstaan? Welke kunstwerken inspireerden haar om een geromantiseerde versie van de werkelijkheid te creëren? Oftewel, op welke schouders staat Eefje de Visser?
#1 Stop Making Sense
Talking Heads
Langzaam komen er gitaristen, bassisten en zangeressen bij. Iedereen danst synchroon. Waar aan het begin het zaallicht nog aan staat, is het op het einde een grote lichtshow. De evolutie van het concert is geweldig om te zien.
De kleding, het licht, de manier waarop iedereen geregisseerd maar toch spontaan weet te dansen. David Byrne, de frontman van Talking Heads, is een genie. Het hele concert is avant-garde. Het conceptueel nadenken over wat er in het theater gebeurt, hoe het visueel eruit ziet, vind ik heel inspirerend. Vanaf het begin van mijn carrière heb ik dat willen doen, maar ik was nog jong. Je leert ook gaandeweg. Nu heb ik dat punt bereikt. Ik werk samen met een choreograaf en goede fotografen. Ik integreer conceptueel denken in de dingen die ik maak. Aan de ene kant is het avant-garde, maar tegelijkertijd is het wel heel toegankelijk. Ik hou erg van pop, wat toegankelijk is voor een groot publiek en niet moeilijk om naar te luisteren, maar ik zoek binnen pop manieren om onderscheidend en uniek te zijn. Muziek is een manier van een wereld creëren, en fotografie, mode en allerlei vormen van kunst horen daarbij.'
#2 Henri Rousseau
'Mijn oom is beeldend kunstenaar en hij nam vroeger voor ons allemaal bijzondere kinderboekjes mee. Vreemde kinderboekjes uit de jaren ’70 met een psychedelisch randje. Ik kende bijvoorbeeld Jip en Janneke niet. Het werk van Rousseau doet mij heel erg denken aan de stijl van de kinderboeken. Het is heel magisch wat hij doet, maar tegelijkertijd ook heel donker. Een bevreemde surrealistische wereld. Wat logisch is, want hij schildert junglebeelden terwijl hij zelf nooit in de jungle is geweest. Hij haalde het beeld uit verhalen van soldaten die in Mexico moesten vechten. Vanuit die fantasie is hij gaan schilderen. Wat ik goed en inspirerend vind aan zijn werk, is het surrealistische; de vervormde, gefantaseerde versie van de realiteit.
De schilderijen zijn heel nachtelijk, wat ik interessant vind. Ik zou nooit een nummer schrijven waarvan je een 'frisse dag'-gevoel krijgt, er moet altijd iets schemerig in verwerkt. Het wereldje van Rousseau hoort gevoelsmatig bij mijn wereldje. Hij is totaal uniek, eigenzinnig en volgt geen regels en ik volg zelf ook geen regels. Ik vind het belangrijk om iets te doen wat nog niet bestaat. Om iets nieuws te vinden in mijn muziek, maar ook in mijzelf. Er zijn basisregels in de muziek die ik losgelaten heb en ik ben voor mijn gevoel op dat moment pas relevante dingen gaan maken. Ik begin altijd met een gevoel of een idee, maar ik ga dat niet perfectioneren zodat het eendimensionaal wordt.'
#3 Robyn
'Ik ben al een lange tijd groot fan van Robyn. Ze heeft onlangs een nieuwe plaat uitgebracht en ze krijgt het voor elkaar om door de jaren heen nog steeds relevant te blijven. Ze vernieuwt zich telkens weer. Ze is zo uniek in wat ze doet en ik denk dat ze op een bepaalde manier een popicoon is van deze tijd. Ik vind haar de Madonna van nu. Ook live is ze waanzinnig goed! Er dansen voguers met haar mee en ze gebruikt doeken die in de diepte van het podium hangen. Ik ben een ander soort artiest, maar ik zie haar wel als een inspiratiebron. Zij laat zien dat een vrouw ouder kan worden en het nog steeds kan nailen. Ze heeft op dit moment evenveel vuur in haar als twintig jaar geleden.
Ik vind het heerlijk hoe zij in control is van alles. Zij heeft haar eigen label opgezet omdat haar oude label haar niet goed begreep. Zij wist heel goed waar ze heen wilde. Vanuit die visie verzamelde ze een team om haar heen. Zij laat zich totaal niet domineren door labels of managers. Ik zoek ook mensen om mij heen die vertrouwen in mij hebben, die meegaan in mijn visie. Robyn toont heel veel lef en creëert een soort vrijheid: een vrijheid waarin je jezelf mag laten zien. Ik voel mij ook vrij in het nadenken over de dingen die ik maak. Ik kijk nu naar het grote geheel en verschillende vormen van kunst erbij. Ik doe mijn eigen styling en ben voor mijn gevoel veel meer out there. Ik durf meer dan voorheen.'