‘Waar moet ik beginnen met Tarantino? Hij is de allerbelangrijkste inspiratiebron geweest voor de jongens uit de documentaire The Wolfpack. Wanneer wij eerste kerstdag vierden, vierden zij Quentin Tarantino dag. Als maker is Tarantino natuurlijk geweldig als inspiratiebron. Alleen al omdat hij in zijn films schaamteloos gebruik maakt van andermans materiaal.
Regisseur Charli Chung staat nu in de theaters met zijn stuk 'Wolven huilen niet alleen', gebaseerd op de documentaire 'The Wolfpack'. De documentaire vertelt het verhaal van zes Amerikaanse broers die jarenlang zaten opgesloten. Waar haalt Chung zijn inspiratie vandaan en welke kunstenaars hebben invloed gehad op zijn werk? Kortom: op wiens schouders staat Charli Chung?
#1 Quentin Tarantino
Hij bedenkt bijna geen enkele scène zelf. Hij zet inspirerend materiaal van anderen naast elkaar op geheel eigen wijze. Met de voorstelling hebben wij precies op dezelfde manier gewerkt. Ik ben erachter gekomen dat Tarantino slechte smaken naast elkaar zet. Hij zet wansmaak of low-art om tot hoge kunst door de manier waarop hij het samenbrengt. Daar bewonder ik hem voor. Normaal gesproken zou ik voor een voorstelling één stijl ontwikkelen. De volheid, veelheid en de lelijkheid heb ik van hem geleerd. Hij is brutaal. Een herrieschopper. Schaamteloos. Er is heel veel durf nodig om te doen wat hij doet.'
#2 Call me by your name
André Aciman
‘De boeken van André Aciman zijn een grote inspiratie voor mij. Naast dat hij prachtig schrijft, gaat het in zijn boeken over liefde voor elkaar vinden. Huidskleur, geslacht, seksualiteit doen er niet toe. De zoektocht naar een ander mens in de puurste vorm staat centraal. Call me by your name is het eerste verhaal waarmee ik mijzelf wilde identificeren. Homoseksualiteit wordt niet geproblematiseerd. Het is gewoon een verhaal waarin twee mannelijke hoofdrollen verliefd op elkaar worden.
Het niet problematiseren van homoseksualiteit is voor mijzelf mijn belangrijkste opdracht. Jonge mensen die met hun eigen seksualiteit bezig zijn hebben hier zo’n groot belang bij. Ik probeer de zoektocht makkelijker te maken in de heteronormatieve wereld waarin wij leven. De eerste aanname die wij krijgen met liefde is dat deze tussen een jongen en meisje moet zijn. Overal waar je om je heen kijkt wordt dat bevestigd. In het boek wordt die aanname voor het hoofdpersonage Elio niet gedaan. Het milieu waarin hij opgroeit laat hem vrij om zijn seksualiteit te onderzoeken en te ontdekken. Ik val zelf op mannen en mijn zoektocht is moeizamer verlopen. Iedereen houdt rekening met het milieu waarin ze opgroeien. Hou ermee op, nu. Boy meets girl hebben we nu al zo vaak gezien, dat komt elke maand uit. Verhalen zoals Call me by your name niet, dus moeten we die juist op een voetstuk plaatsen.’
#3 Stand by me
Stephen King
‘Ik kwam er tijdens het maken van de voorstelling achter dat dit niet alleen een van mijn favoriete films is, maar ook die van de jongens uit de documentaire. Naast de horrorklassiekers IT en The Shining is dit een mooi coming of age verhaal van King. Het gaat over vijf jongens die opgroeien in een klein Amerikaans dorp, afgesloten van alles, onwetend over de boze, volwassen buitenwereld.
Het is een verhaal over vriendschap en het verliezen van je onschuld. De jongens in het toneelstuk maken dit proces ook mee door naar buiten te stappen. Dit lijkt voor ons een hele simpele stap, een deur opendoen, maar wij kunnen ons die specifieke situatie helemaal niet goed voorstellen. Niemand in de zaal heeft dat meegemaakt. Ik heb dat ook niet meegemaakt. De verhalen van Stand by me en het toneelstuk zijn zo verschillend, maar de thematiek is hetzelfde. Door een andere film er tegenover te zetten kan het publiek de situatie van de jongens beter begrijpen. Daardoor kan ík het beter begrijpen. Het mooie van jong zijn is dat je niet nadenkt dat er een andere wereld is. Die zorg wordt weggenomen door je ouders. Niet nadenken over de wereld, omdat iemand anders dat voor je doet.’