Hans den Hartog Jager was op 1 november bij Mondo om te vertellen over het werk van Folkert de Jong. Bekijk het fragment hier.
Dinsdag 3 november vinden de 59ste presidentsverkiezingen van Amerika plaats. Spannende tijden voor een vaak onverenigbaar land. Hoe vertalen deze omstandigheden zich naar de kunsten? We vroegen kunstcriticus Hans den Hartog Jager om zes werken te kiezen die weerspiegelen wat er in de VS aan de hand is.
American Gothic (1930)
Grant Wood
‘American Gothic is een echte klassieker. En zoals dat voor veel klassiekers geldt, blijft dit schilderij van betekenis veranderen. Wood heeft zelf altijd gezegd dat dit werk geen kritische of cynische ondertoon heeft, maar veel mensen zagen het destijds toch als een soort afzeikerige weergave van de ‘gewone’ Amerikaanse man en vrouw. Het grappige is dat als je het schilderij nú bekijkt, je denkt: kijk, daar staan de Trump-stemmers. Het is het bewijs dat de Trump-stemmer geen nieuw fenomeen is. Ze zijn er altijd al geweest.
Afzeikerig is het niet. Het paar staat er stevig en krachtig bij. En alhoewel je niet per se de neiging hebt om ze sympathiek te vinden, begrijp je ze op een bepaalde manier wel. Als je nu aan een Trump-stemmer denkt, krijg je daar snel een negatief en haast lullig beeld bij. Ik kan me geen kunstwerk voor de geest halen dat een diepere en betere artistieke visie op de gemiddelde Trump-stemmer geeft dan dit schilderij. Er zit een mooie balans in tussen kritiek en kracht.’
All Things Trump (2019)
Andres Serrano
‘Voor All Things Trump verzamelde Andres Serrano honderden Trump-memorabilia. Foto’s, posters, bokshandschoenen, bekers, noem maar op. Allemaal onderwerpen waarop Trump tot een soort heilige wordt verklaard. Hierdoor zit er een bepaalde spanning in het werk. Je ziet aan de ene kant dat het bestáát; dat mensen dit soort dingen maken, geloven en willen bezitten.
Tegelijkertijd heeft het natuurlijk iets volkomen absurds. Het is interessant hoe verschillend mensen naar zulke objecten kunnen kijken. De een vindt het geestig en enigszins triest, de ander vindt het geweldig dat hun ‘held’ op deze manier gevierd wordt.
Het doet in die zin ook een beetje denken aan religie en uitstallingen van relieken. Je voelt de echo van het geloof in dit werk. Er zit dan ook een religieuze component in het verheffen van alledaagse dingen. Serrano glipt in zijn werk vaak om strakke duidingen van ‘goed’ en ‘fout’ heen. Natuurlijk kijk je op een bepaalde vooringenomen manier naar dit soort relikwieën, maar tegelijkertijd voel je heel erg dat dit soort krachten óók bestaan, dat mensen oprecht andere dingen kunnen geloven. Goede kunstwerken wijzen je vaak op verschillende standpunten tegelijk. Dit werk doet dat zeker.’
'All Things Trump' is tot en met 3 januari te zien in Kunsthal KAdE te Amersfoort als onderdeel van de tentoonstelling 'This is America'.
Study of Perspective: White House (1995-2003)
Ai Weiwei
‘Dit werk van Ai Weiwei is onderdeel van een serie foto’s waarop hij zijn middelvinger opsteekt naar beroemde gebouwen over de hele wereld. Ik moet altijd heel erg lachen om die serie, omdat hij veel impact heeft en tegelijkertijd heel lullig is. Een opgestoken middelvinger is iets dat in essentie eigenlijk helemaal niks voorstelt. Het is een obsceen gebaar, een symbool waarmee je laat zien dat je het niet helemaal met iemand eens bent, maar vaak zonder enkele consequentie.
Ai Weiwei blijft op een enorme afstand van het Witte Huis, het is echt gemaakt voor de camera, voor de kunst. Ze zullen bij het Witte Huis op dat moment niet eens hebben geweten dat hij daar stond. Toch zou het anders zijn als een willekeurige voorbijganger de foto zou hebben gemaakt. Ai Weiwei is er ontzettend goed in zijn roem en status te gebruiken om zaken nadrukkelijk voor het voetlicht te brengen. Hij is een buitenstaander die zich afzet tegen machtsstructuren en het Witte Huis is misschien wel het grootste symbool van macht. Daarom heeft deze middelvinger alsnog zoveel impact.’
American People series: Die (1967)
Faith Ringgold
‘Faith Ringgold (90) is een ontzettend goede kunstenaar die nu langzaamaan de erkenning krijgt die ze verdient. Een typisch geval van een zwarte kunstenares waar jarenlang te weinig aandacht aan is besteed. Dat zie je dus heel goed aan een werk als dit.
Het is al meer dan vijftig jaar oud en gaat over de Detroits Riots in 1967, maar het had net zo goed het protest van de afgelopen maanden kunnen verbeelden. Daaruit blijkt dat de geschiedenis zich in zekere zin herhaalt en dat wij er heel erg weinig van leren. Sterker nog: dat mensen buiten Amerika er vaak niet eens weet van hebben dat zulke heftige protesten al veel vaker in de Verenigde Staten zijn voorgekomen.
Als je dit werk ziet, denk je: o, dit schilderij gaat over nú. Er is echt geen enkele afwijking van het heden en dat is heel pijnlijk. In artistiek opzicht vind ik dat knap en veelzeggend. Kunstenaars zijn vaak heel goed in het aanvoelen van sentimenten binnen de samenleving, als een soort artistieke seismografen. Daarnaast is dit werk ook een intelligente verwijzing naar de kunstgeschiedenis: het is een moderne Guernica. Het is het bewijs dat bepaalde mechanismen, van goed en kwaad en van pijn en leed, universeel zijn.’
Three Flags (1957)
Jasper Johns
‘Wat mij zo fascineert aan dit werk, is dat de ingreep zo simpel is. Een vlag is natuurlijk een symbool bij uitstek, je zou het zelfs als een kunstwerk kunnen beschouwen. Het grappige is: een normale vlag moet je zo eenduidig mogelijk interpreteren. Je hoort ernaar te kijken als een symbool van vaderlandsliefde; een object en een beeld dat de natie bijeenhoudt. Maar Johns stapelt er simpelweg drie op elkaar en plots valt die uniciteit weg. Je gaat jezelf afvragen: wat betekent die vlag nou eigenlijk? Door persoonlijke invloed uit te oefenen op het symbool, brengt hij de hele vlag aan het wankelen. Dat symboliseert dan weer de huidige staat van Amerika. Heel lang was dat een land dat barstte van de symbolen, van Uncle Sam tot aan de American Dream. Die symbolen hielden het land bij elkaar, maar onder Trump is dat allemaal uiteengespat. Johns legt op een ontzettend tragische manier bloot dat die eensgezindheid onder een vlag eigenlijk helemaal niets voorstelt.’
School of Beauty, School of Culture (2012)
Kerry James Marshall
‘Kerry James Marshall is een van mijn favoriete kunstenaars van de laatste jaren. In dit werk put Marshall uit zijn eigen oeuvre, maar ook uit de geschiedenis van de zwarte cultuur. We zien een soort schoonheidsacademie die tegelijk barstensvol verwijzingen zit naar kunst en cultuur uit alle tijdperken en van alle landen, groepen en kleuren.
De poster rechts verwijst naar het werk van Chris Ofili, het spiegelbeeld van een fotograaf in de deurpost verwijst naar het schilderij Las Meninas van Velazquez en het vertekende beeld van het blonde meisje verwijst naar de schedel op het werk De Ambassadeurs van Hans Holbein. Als je het schilderij voor het eerst ziet, denk je een heel alledaags tafereel waar te nemen. Maar hoe langer je kijkt, hoe meer je beseft hoe intelligent en rijk die alledaagse wereld blijkt te zijn. Marshall lijkt hiermee te zeggen: verdiep je eens in andermans cultuur. Dan word je een enorme rijkdom gewaar die je anders over het hoofd zou zien.’