In Isya deelt Alhinto een tent van drie bij vijf meter met acht anderen. “Ik had liever een eigen tent gehad, maar dat kan niet als je als vrouw alleen bent.” Alhinto’s familie, haar ouders, broertjes en zusjes, zitten allemaal nog gevangen bij IS. Ze maakt zich ontzettend veel zorgen. “Psychisch gaat het ook niet zo goed met me. Ik heb vaak angstaanvallen en val om de dag flauw, dan ben ik even een half uurtje buiten westen.” In haar nachtmerries herbeleeft ze de gruwelijkheden die ze heeft meegemaakt.
Alhinto is Yezidi, een Koerdische religieuze gemeenschap die voornamelijk in het noorden van Irak leeft. Ze vertelt verder, met monotone maar krachtige stem. “Ik wil mijn verhaal vertellen omdat er nog zo’n 3000 Yezidi’s gevangen zitten bij IS.” Tijdens de beruchte aanval op het Sinjar-gebied in augustus 2014 zijn zo’n 6000 Yezidi-meisjes en vrouwen ontvoerd door IS. Zij werden verhandeld en gebruikt als seksslavinnen. “De yezidi’s die nog gevangen zitten maken elke dag de gruwelijkheden mee die ik ook heb doorgemaakt. Ik hoop dat Nederland zich geroepen voelt om hen te helpen”, zegt Alhinto.
Alhinto: “Ik vertel mijn verhaal keer op keer, maar nog steeds brandt het weer van binnen”. Sommige Yezidi-meisjes vertellen hun verhaal liever anoniem, maar Alhinto is niet bang. “Wat is angst? Ik denk niet dat er iets erger kan gebeuren dan wat ik heb meegemaakt.”
“In Isya is geen ziekenhuis en zijn er ook geen psychologen”, aldus Alhinto. “Ik wil graag met iemand over mijn verhaal kunnen praten.” Alhinto doet dat liever niet met een plaatselijke arts of psycholoog omdat ze het confronterend vindt om deze persoon later weer tegen te komen op straat. “Ik wil graag praten met een westerse arts, die komt, luistert, en weer vertrekt.”
Haar beste vriendin, ook een Yezidi die is vastgehouden door IS, woont in Duitsland, waar ze behandeld wordt voor haar trauma. “Ik heb haar gisteren nog gesproken en het gaat steeds beter met haar”, vertelt Alhinto. Maar ze wil zelf niet naar Europa voor een behandeling. “Ik wil thuis zijn als mijn familie terugkomt. Elke dag staar ik naar de weg, in de hoop dat ze aan komen lopen.”
Niet welkom in Nederland
"Hoewel Parween zelf niet in Europa wil blijven, was het lastig om haar naar Nederland te krijgen", vertelt Reber Dosky, regisseur van de film Yezidi Girls. "De Nederlandse overheid was bang dat Parween hier wilde blijven en niet meer terug zou gaan naar Irak." Na bijna een half jaar bemiddeling door journalist Judit Neurink en de werknemers van debatcentrum De Balie is het uiteindelijk gelukt.
En ook tijdens de debatavond in De Balie in Amsterdam, waar Alhinto afgelopen dinsdagavond haar verhaal deed, kwam het voorval ter sprake. "Als niet zoveel mensen zich zo hard hadden ingezet om haar hier te krijgen, was het niet gelukt”, stelt programmaleider Nazmiye Oral.
Ook VVD-Tweede kamerlid Han ten Broeke was aanwezig bij de debatavond. Oral vroeg hem waarom het Ministerie van Buitenlandse Zaken tegenwerkte om Alhinto naar Nederland te krijgen. Ten Broeke ging er inhoudelijk niet op in en benadrukte dat alles verlopen is volgens de gangbare procedure.