Gabor Maté is een Amerikaans Joodse psychiater en hoogleraar. Een ontzettend boeiende man die zelf als baby een tijdje weggegeven is door zijn moeder. Zij was een Joodse vrouw die verstopt zat en bang was dat haar kindje zou verhongeren. Met dat vroege trauma is hij zijn hele leven bezig geweest: wat is de impact van zoiets op latere leeftijd?

Hij schreef ooit: “Pain is not the enemy, it is there to tell you something.” Dat is een interessante manier om te kijken naar ellende. In plaats van een potje te gaan zitten janken en denken ‘why me’. Wat wil Mona’s pijn haar vertellen? En wat zegt jouw pijn over jou?

Volgens Jung zijn we niet wat ons overkomen is, maar zijn we wat we kiezen wat we willen worden. Daar ben ik het zelf wel en niet mee eens. Ik geloof er heilig in dat mensen die bereid zijn om te reflecteren op zichzelf – wellicht met een erkende psycholoog of psychiater – fundamentele trauma’s die geleid hebben tot bepaalde patronen kunnen omvormen. Met werk, aandacht en volharding, om ervoor te zorgen dat die je niet meer onbewust blijven bepalen. Aan de andere kant vind ik dat Jung heel makkelijk wegvaagt wat er in het verleden gebeurd is.

Zelfs met het harde werk dat je misschien hebt gedaan, kun je regelmatig terugvallen op oude patronen. Als je aan jezelf hebt gewerkt, kun je er wel sneller uitraken, maar het blijft voortdurend aandacht vragen. Geloof jij in de uitspraak van Jung?  En hoe zie je dit weerspiegeld in het boek?