‘Als het eenmaal op internet staat, dan staat het voor altijd online’ is behalve een goede waarschuwing – het blijft uitkijken met naaktfoto’s – vooral ook een hardnekkige mythe. Tal van websites zijn de afgelopen jaren van het wereldwijde web verdwenen. Sommige werden bewust offline gehaald, anderen gingen failliet of verloren de aandacht van het publiek (zie bijvoorbeeld Hyves) en een hele rits sites raakte simpelweg verouderd. Het internet puilt uit van de pagina’s waarop niets het meer doet en je louter nog foutberichten ziet.
Zo verging het ook Bieslog, vertelt GertJan Kuiper. Hij werkt inmiddels bij de hoofdredactie Media van de VPRO, maar was in 2001 actief bij de afdeling Digitaal, toen Wim de Bie daar binnenstapte met de opmerking: ‘Ik wil gaan bloggen.’
Kuiper: ‘Je moet je voorstellen wat voor tijd dat was. Je had geen Facebook, Twitter of YouTube, er waren geen smartphones. Een blogcultuur was er al wél, dat was toen aan het opkomen. Wim was net gestopt met televisiemaken en was al met internet aan het experimenteren. Zo had hij eind 1998 een soort online loket, waar je elke ochtend een spreuk kon vinden van Wim de Bie, de Toekomstman.’