De enige plek waar het past, is de stang bij de douche waar het hoort te hangen, maar ik heb geen zin om het gordijn alweer op te hangen. Dan maar snel aan een paar haakjes. Uiteindelijk hang ik hem toch meteen helemaal op. Zo gaat dat iedere keer als ik het douchegordijn heb gewassen.
Ook heb ik nooit zin om de afwasmachine uit te ruimen. Juist omdat ik daar geen zin in heb, begin ik vast, dan is in ieder geval die bovenste la al leeg en dan ga ik toch maar even door.
Goed bekeken doe ik van alles waar ik geen zin in heb, juist omdat ik er geen zin in heb, zodat het maar vast is gedaan.
Vervelende taken uitstellen doe ik zelden. Dan blijft het maar zeuren in je achterhoofd. Met als gevolg dat ik soms dagenlang vervelende dingen doe, zodat ze maar gedaan zijn. Ik bewaar het lekkerste voor het laatst, maar vaak vraag ik me af wanneer ik tijd heb voor het lekkere, als ik zo druk bezig ben met alles wat toch nog moet gebeuren.
Als ik een dag vrij ben, is er een grote kans dat om elf uur mijn administratie is bijgewerkt, om twee uur al mijn kasten zijn geordend en ik me om vier uur afvraag waarom ik het leven toch zo vervelend vind.
Ik verzin taken. Ik wil niet zeggen ‘obsessief’, al zijn er dagen waarop ik paperclips orden. Het kan niet onbenullig genoeg. Het kalmeert. Het kalmeert zo erg dat mijn ademhaling er steeds verder van vertraagt tot aan het punt dat ik het er benauwd van krijg.
Ook als ik in bed lig gaat het door. Zo zag ik laatst, terwijl ik in slaap viel, mijn koekenpannen voor me en onmiddellijk begon ik ze op te ruimen. Tot ik weer de slaap uitglipte en me realiseerde dat ik niets hoefde te doen.
‘Nee, nee,’ riep ik tegen mijn droomzelf, ‘je ligt in bed, je hoeft de koekenpannen niet op te ruimen,’ en ik liet ze in een stripachtig beeld ontploffen. Dat was de enige manier om ze niet in gedachten te ordenen. Ik ontdeed ze van hun realisme en hun realistische verwachtingen.
Poef. Weg koekenpannen.
Ik zoek nog naar een manier om ook overdag de taken te laten ontploffen, maar dan moet ik eerst accepteren dat mijn taken niet onder het realisme vallen.