Verbaast

We hebben met de buurkinderen bij mij thuis geluncht en na afloop ruimen de buurvrouw en ik de tafel af. De buurvrouw schudt de kruimels uit een broodzak in de prullenmand.

Ze kijkt me aan en vraagt: ‘Bewaar jij zulke zakken?’ In plaats van meteen te antwoorden neem ik de buurvrouw heel goed in mij op, haar gezichtsuitdrukking, de stand van haar been. Neigt ze de pedaalemmer al te sluiten of niet? De handen die het zakje vasthouden, gaan ze richting vuilnis? Kortom: wat is de buurvrouw van plan? Wat vindt de buurvrouw zelf het beste antwoord?

Dit gaat allemaal erg snel en meteen daarna antwoord ik eerlijk: ‘Ja, die bewaar ik ja.’  Ik kijk er een beetje verbaasd bij, niet omdat het antwoord mij zelf verrast, maar omdat ik geschrokken ben hoe ik op het punt stond te liegen, enkel en alleen om niet af te wijken van mijn buurvrouws standpunt in deze levensbelangrijke zaak.

Bij de hertentrui had ik ook al zoiets, maar dan pas in tweede instantie. Ik vond de trui met het hert erop eigenlijk meteen al leuk toen ik hem voor het eerst zag. Maar toen die trui in de uitverkoop bleek te zijn en in alle maten nog ruim verkrijgbaar was, ging ik twijfelen. Waarom wil niemand die trui? Wat zie ik over het hoofd? Ik kocht hem niet, maar bleef aan hem denken. Een week later ging ik terug naar de winkel en nog steeds was de hertentrui in alle maten ruim verkrijgbaar en zelfs nog verder afgeprijsd. Dat maakte de trui aantrekkelijker en tegelijkertijd juist veel minder aantrekkelijk. Wat was er in godsnaam mis met die trui? Wat was er mis met mij? Nu moest ik hem wel kopen, omdat ik anders de verdenking op mij laadde geen eigen smaak te hebben. Op een omslachtige wijze werd de impopulariteit van de trui toch weer een pre.

De trui werd geen miskoop. Integendeel. Ik draag de hertentrui bijna dagelijks, met veel plezier en een beetje verbazing, een combinatie die ik iedereen kan aanbevelen.