Als we aan het eind van het schooljaar een goed rapport hadden, kregen mijn broer en ik ieder 25 gulden om een cadeau uit te zoeken in de speelgoedwinkel. Al waren er een stuk of wat jaren waarin ik vanzelfsprekend een Barbie koos, toch kostte alleen al het uitzoeken van de juiste Barbie mij een hoop tijd. Al dat wikken en wegen hoorde bij het genot, maar niet voor mijn broer. Zijn tempo verschilde nogal van het mijne. Die jongen had een talent voor snel keuzes maken, een talent waar hij toen niets aan had, want daarna moest hij alsnog op mij wachten.
Ooit koos ik een Barbie in een gouden jurk. Ze had een microfoon vast, want ze was een popster. Ze had een enorme bos blonde krullen en glimmende kleren. Nu zien de meeste Barbies er zo uit, maar toen niet. Ik moest even slikken bij zoveel glim en glitter, dat was ik niet gewend. Dus toen ik haar eenmaal koos, was dat een heuse beslissing. Ik sloeg een nieuw pad in, ik was nu een meisje met een gouden Barbie, dat veranderde alles.
Na het speelgoedwinkelbezoek aten we tompoezen bij de Hema. Daar haalden we onze nieuwe spullen uit de verpakking en bleek het been van mijn gouden Barbie gebroken. Dat was natuurlijk schrikken, maar geen nood, we konden haar vast ruilen.
Terug in de speelgoedwinkel, bleek er geen gouden Barbie meer te zijn. Mijn broer moest toezien hoe mijn hele keuzeproces van voor af aan begon. Ik zocht Barbies die op de gouden Barbie leken, maar geen kwam ook maar in de buurt.
Het gaf niets, zei ik, het leven was ook goed voor er gouden Barbies bestonden, en ik nog steeds 25 gulden te besteden had.
Toen koos ik een Barbie met een hond. Ze droeg een bruine regenjas en een bruine regenhoed. Ik weet nog precies hoe ze eruit zag, ik weet hoe de stugge stof van haar regenjas voelde. Ze ligt nu al jaren in een kist op zolder, tussen andere Barbies van wie ik mij niets herinner. Alleen de Barbie in regenjas zie ik in detail voor me, omdat ik nog altijd weet voor wie ze in de plaats kwam.