Op een verjaardagfeest vertelde iemand me dat ze vroeger thuis een hele lelijke hal hadden met beige muren en dat haar stiefvader die wilde schilderen maar de klus maar bleef uitstellen. Om zichzelf te motiveren had hij op een dag heel groot P O E P op de muur geschreven, zodat hij de muur wel over moest schilderen.
Als ik kon kwispelen dan had ik gekwispeld bij deze anekdote, ik schoof haast van mijn stoel af en vroeg onmiddellijk door hoe het verder was gegaan met die muur, en het verhaal werd alleen maar beter. P O E P bleek niet erg genoeg en de muur werd niet overgeschilderd. Jarenlang bleef er P O E P op de muur staan en uiteindelijk werd het huis zelfs verkocht met P O E P op de muur.
Het verjaardaggezelschap was het erover eens dat P O E P natuurlijk veel te lief was, dat was niet erg genoeg om iemand tot schilderen te dwingen. De man had zichzelf wel willen motiveren maar toch ruimte gelaten om te verzaken. Wat had wel gewerkt? Een hakenkruis wellicht? Als de man een hakenkruis op zijn eigen muur had getekend, was hij daarna onmiddellijk aan de slag gegaan om de muur over te schilderen, voor er ook maar iemand een stap in zijn huis had kunnen zetten. Zo zijn er wel meer akeliger dingen dan P O E P te bedenken die wel hadden gewerkt zoals bedoeld. Het interessantste aan het hele verhaal is natuurlijk dat de man dat moet hebben geweten. Hij had helemaal geen zin om die hal te schilderen maar kon zich daar net niet bij neerleggen, dus sprak hij zichzelf toe, maar niet al te ferm. Jaar in jaar uit heeft hij P O E P gelezen en zichzelf eraan herinnerd dat hij te belabberd was om even dat halletje over te schilderen. Of misschien moest hij dan juist om zichzelf lachen, om iemand die P O E P op zijn muur schrijft en dan nog niet gaat schilderen, een rebel die zelfs zichzelf niet gehoorzaamt!
Ik zou nog uren door kunnen gaan over de man die P O E P op zijn muur schreef, het drama van de intelligente mens die zichzelf denkt te kunnen sturen en uiteindelijk in een huis woont met P O E P op de muur.