Sport

Ik rende over het strand met een hond, een geleende. Ik hield hem in de gaten en hij mij. Steeds als ik tijdens het rennen in een gedachte dreigde te verzeilen, keek ik eerst even om me heen waar de hond liep, meestal ergens achter me, ik riep hem, hij rende me voorbij, en ik was vergeten waar ik aan dacht.

Als je sport zou je minder last van je gedachten hebben, maar als je te vaak hardloopt, gaat je conditie er ook op vooruit en op een dag ren je uren door het mulle zand en maalt het hoofd gewoon stug door. Maar nu rende er dus een hond met me mee, en telkens als ik op het punt stond een afgrijselijke gedachte nog wat verder uit te diepen, dacht ik weer: Eerst kijken waar de hond is. Weg afgrijselijke gedachte.

Ik was natuurlijk bang om de hond kwijt te raken, maar dat was een overzichtelijke concrete angst, die mooi de ruimte bezette die normaal door grotere angsten werd ingenomen, en omdat de hond iedere keer weer opdook, was er ook een aaneenschakeling van opluchtende momenten. De hond was kortom een ideale omstandigheid.

Huisartsen zouden in plaats van antidepressiva voor te schrijven beter honden kunnen voorschrijven, als het niet zo was geweest dat honden bijwerkingen hebben. Veel meer bijwerkingen dan antidepressiva. Evengoed moet er toch een hond/wezen/ding/apparaat te ontwerpen zijn dat niet oraal hoeft te worden ingenomen maar dat de gedachten precies de juiste sturing geeft. Ook de zwarte gedachten hebben hun eigen saaie ritme. Als je dat ritme kent, kun je een apparaat ontwerpen dat op het juiste moment blaft of in je kuiten bijt, vlak voor je door de verkeerde gedachten naar beneden wordt gezogen.

Temple Grandin, een Amerikaanse autistische hoogleraar, herkende zichzelf in het schichtige gedrag van dieren, zoals ze bijvoorbeeld opschrikken van onverwachte geluiden of bewegingen. Op haar zestiende zag ze hoe koeien gevaccineerd werden, ze zitten dan met hun hele lichaam klem in een groot apparaat. Alhoewel ze zag dat de meeste koeien daartegen protesteerden, waren er ook enkelen die er onmiddellijk door ontspanden en Temple dacht: Dat lijkt me wel wat. Diezelfde dag nog lag ze een half uur in de ‘squeeze shoot’ en voelde zich daarna een stuk beter dan gewoonlijk. Later ontwierp ze haar eigen ‘hug machine’. Een groot apparaat waar ze in kon liggen en dat haar precies zo stevig omhelsde als zij wou.

Liefde zonder bijwerkingen.