De verloedering begint, zo leert de ervaring, ongemerkt en waarom zou die verloedering geen aanvang nemen op de zevende dag? Juist als men meent dat men van verdiende rust kan genieten. Met de rust sluipt de dood het leven in.
Alleen al om deze reden houd ik ervan zeven dagen per week te werken. Uitslapen doe ik principieel nooit. Uiterlijk om kwart voor negen sta ik op, en geregeld komt het voor dat ik nog tot een uur of twee in de ochtend aan het werk ben. Ik zeg dit niet met trots, hooguit wil ik aangeven hoe groot mijn angst voor de verloedering is, wat allicht een ander woord voor waanzin is.
Maar recentelijk bevond ik me in een merkwaardige situatie. Ik lag in bed en ik dacht: ik kan niet opstaan, het lukt gewoon niet. De laatste keer dat dit was gebeurd, was in de Oostenrijkse stad Bregenz in 2012. De avond ervoor had ik de veertigste verjaardag van mijn vriendin S. bijgewoond en ik deed nog een poging tot ontbijten in het hotel waar ik mijn intrek had genomen, maar direct daarna moest ik weer naar bed. Daar bleef ik liggen tot in de middag, wat veel te maken had met de Oostenrijkse schnaps die de avond ervoor ruimhartig was geschonken.
Toen ik echter recentelijk op een doordeweekse ochtend me er niet toe kon zetten om voor negen uur op te staan, had dat niet met een kater te maken, veeleer met het spook van de verloedering zelf.
Ik lag in bed, de gordijnen waren door het kamermeisje de avond ervoor zorgvuldig gesloten. Het zou een hete dag worden en ik besefte dat dit verloedering was. Die was al eerder in mijn leven geweest, maar dit was anders, mijn moeder was er niet meer. Alles was mogelijk. De voorbode van de dood, de verloedering, en liefde voor het leven sloten elkaar niet langer uit.
Langzame verloedering is de onvermijdelijke weg van al het vlees.