Ik ken Jody nu zes jaar. Toen heette ze officieel nog Jordy, sinds een paar maanden blinkt haar nieuwe naam ‘Jody’ in haar paspoort. Ze boeide me vanaf het eerste moment dat ik haar zag enorm en ik zag haar in rap tempo ontpoppen. De film Jordy in Transitland is dan ook tot stand gekomen na vele gesprekken met Jody en is voortgevloeid uit onze vriendschap.

De film is ook enorm geëvolueerd in de eerste maanden van het maakproces. Ik vond het belangrijk om een co-creatieproces met haar in te gaan zodat ik geen film over Jody te maken, maar samen met haar. We zijn samen op zoek gegaan naar een vertelvorm die past bij Jody’s belevingswereld en persoonlijkheid en bij de mijne, maar die ook past bij wat we willen communiceren in een breder pespectief: over diversiteit, over zelfontplooiing en over het spanningsveld van de huidige hokjesgeest. De toegang die Jody mij bood om een kijkje te nemen in haar leven is de sleutel geweest tot het slagen van deze film. Ik ben haar daar zo dankbaar voor. Zij heeft me tijdens het maakproces veel geleerd over acceptatie van jezelf en over het aannemen van een ‘je m’en fous’-houding tegenover de onwetende, kleingeestige en immer veroordelende ander.

Nu er veel films en TV-programma’s worden gemaakt over transgenders en transseksualiteit is het nog belangrijker iets toe te voegen aan de zichtbaarheid en acceptatie, zowel qua vorm als in inhoud. Wat deze televisieseries -en soms ook films- mijns inziens vaak tekort schieten is het (poëtisch) verbeelden van de belevingswereld van een transgender, die in dat stadium voor een ander man noch vrouw is, of juist beide. De visualisatie van het verlangen van een fysieke transformatie is wat we met deze film willen bijdragen. Wat dan de grenzen zijn van realiteit en fictie doen hierbij nauwelijks ter zake, het is aan de kijker zelf te bepalen waar realiteit eindigt en fictie begint.

Net als dat Jody zich momenteel bevindt op het spectrum tussen man en vrouw, is de film Jordy in Transitland ook niet in één filmgenre te omvatten. De film begeeft zich tussen documentaire, animatie en fantasy-film en bevat aldus elementen van zowel fictie als non-fictie. De audiovertelling is documentairevorm waarbij we Jordy in dagboekachtige vertellingen haar gedachten horen uitspreken. Het visuele gedeelte van de film begint met beelden waarbij we Jordy volgen vanaf haar huis het bos in. Die beelden zijn langzaam aan steeds meer bewerkt: eerst door aanpassingen in kleur naar een bont roze-blauw palet en vervolgens door het toevoegen van een laag 2D-animatie. Die animatie wordt geleidelijk opgebouwd en is als een soort filter gelegd op de videobeelden, ook wel hybridevorm genoemd.

Het maken van Jordy in Transitland was erg nieuw en uitdagend voor me. In mijn voorgaand werk stond het nabootsen van een werkelijke wereld centraal. Dat nam ik als uitgangspunt om mijn blik op die kwestie in beeldtaal te communiceren aan de kijker. In deze film was het doel om de kijker een fantasiewereld in te laten stappen, een wereld die voor Jordy heel bekend is, maar ook heel maakbaar en voortdurend veranderend. En aangezien dit een ingebeelde wereld is, had ik zowel de vrijheid als de beperking om die geïmagineerde wereld te verbeelden. De combinatie van zijn dagboekachtige vertellingen die we horen in audio en Jordy die zich in beeld begeeft in een non-realiteit, is mijns inziens goed tot uitwerking gekomen, juist door het absurde gebruik van grading en animatie.