Muziek van Carter Burwell bij de film The Tragedy of Macbeth, een verfilming van de klassieker van Shakespeare van Joel Coen met o.a. Denzel Washington en Frances McDormand. Hoewel The Tragedy of Macbeth een wat vreemde eend lijkt in het oeuvre van de Coen brothers, sluit de film inhoudelijk eigenlijk naadloos aan op hun eerdere werk. De klassieke literaire bron is geen uitzondering: Barton Fink verwees al naar Dante, O Brother Where Art Thou naar Homerus, A Serious Man naar het Bijbelboek Job. En als antiheld die zichzelf met stomme keuzes steeds dieper in de nesten werkt, is Macbeth eigenlijk een prototype van een Coenpersonage. The Tragedy of Macbeth is pure cinema. Visueel is de film soms verbluffend mooi, knipogend naar het Duitse expressionisme en de schilderijen van Escher, met minutieus gecomponeerde zwart-witshots en strakke, minimalistische decors.
Carter Burwell, die de muziek schreef voor maar liefst 17 van de films van Joel en Ethan Coen, vertelde in een interview dat het met de Coen Brothers het twee kanten op kan: óf ze weten precies wat ze willen, of ze weten het juist helemaal niet. In dit geval wist Joel Coen niet precies hoe het wat hem betreft moest gaan klinken. Hij wilde dat de film een thriller-achtige spanning zou krijgen, maar hoe dat precies in de muziek zou moeten doorwerken was een kwestie van allerlei verschillende dingen uitproberen.
Een bijzondere uitdaging was dat het Shakespeare-drama vooral bestaat uit dialogen - terwijl je in de meeste COen-films de afwisseling hebt van dialoog en visuele passages, met muziek in die visuele passages - nu moesten muziek en dialoog toch vaker gecombineerd worden. Dat loste Burwell op door op die momenten vooral lagere klanken te gebruiken, en niet te veel afleidende melodie.
En, aldus Burwell: als ik een thriller zie, dan hoor ik strijkers; ik kan de associatie met Psycho en de muziek van Bernard Herrmann niet loslaten.