Leon Lederman in Van de schoonheid en de troost
Wie kennis vermeerdert, vermeerdert smart." Als deze archaïsche uitspraak door iemand ontkracht wordt, is het door Leon Lederman. De experimenteel natuurkundige met de bijnaam "de lachende natuurkundige" kreeg in 1988 samen met Melvin Schwartz en Jack Steinberger de Nobelprijs voor de ontdekking in 1960 van een nieuw subatomair deeltje: het muon neutrino. Lederman studeerde natuurwetenschappen aan Columbia University en werkt daar sinds 1958 als hoogleraar. Van 1979 tot 1989 was hij directeur (inmiddels emeritus-directeur) van het Fermi National Accelerator Laboratory, de grootste deeltjesversneller ter wereld en de Amerikaanse tegenhanger van het Europese CERN in Zwitserland. Hij was de oprichter van de Illinois Mathematics and Science Academy en de Teacher's Academy of Mathematics and Science in Chicago. Sinds 1989 doceert hij aan de Universiteit van Chicago. Naast de Nobelprijs ontving hij diverse andere onderscheidingen, waaronder the National Medal of Science (1965). Van Lederman's hand verschenen vele publicaties. Hij schreef samen met Dick Teresi The God Particle: If the Universe is the Answer, What is the question? (1989) en in coproductie met David N. Schramm From Quarks to the Cosmos: Tools of Discovery (1995). Lederman combineert in zijn persoonlijkheid het rationele adagium "eerst meten dan weten" met een haast ongetemd joie de vivre. In Ledermans aflevering wordt hem onder meer de vraag voorgelegd waarin voor hem de ultieme troost is gelegen: in de wetenschap, ons bewustzijn of in ons gevoel voor humor?