VPROJazzLive
In deze aflevering van VPROJazzLive opnamen die we maakten tijdens JazzFest 2012 op 10 november in Studio K in Amsterdam: Ruben Hein solo aan de piano en achter de zangmicrofoon èn het uiterst inventieve pianotrio Tin Men and the Telephone.
>>> Volg ons ook op Facebook!
Vorige week woensdag en donderdag hoorde je de eerste twee uitzendingen met opnamen van dat festival, gisteren en vanavond dus deel 3 en 4 en volgende week woensdag is de vijfde uitzending met de JazzFest-opnamen. Het concert van de succesrijke pianist en zanger Ruben Hein allereerst. Geboren in 1982, studeerde piano in Amsterdam, ging daarbij in de loop van zijn studio ook zingen, deed in 2007 mee met een zangcompetitie waar hij verrassend genoeg de tweede prijs won. Via drummer Joost Patocka leerde hij Stefan Kruger kennen, de drummer van Zuco 103, en met hem maakte hij zijn eerste album: Loose Fit. Die debuut-CD Loose fit werd meteen een grote hit; vorig jaar maakte hij van die CD met pop-achtige songs een instrumentale, meer jazzy versie. In zijn jeugd hoorde Ruben Hein van alles door elkaar: klassieke muziek maar ook Ray Charles en de Beach Boys; die open oren kenmerken zijn eigen muziek ook nog steeds. Geen stijlvastheid als heilig uitgangspunt, integendeel. Back to War (Hein/P. Willemsen)Somebody to Love (Hein/P. Willemsen)God Only Knows (Brian Wilson)Hopscotch (Hein/S. Vreeken)By Your Side (Hein) Marlene on the Wall (Suzanne Vega)Say Bye (Hein/Stefan Kruger)Still Crazy After All These Years (Paul Simon)Vanavond ook de opname van het zeer inventieve pianotrio Tin Men and the Telephone. Geniale gekte, fantasierijkdom van jewelste, schitterend gebruik van multimediale middelen in de band van pianist Tony Roe, bassist Lucas Dols en drummer Bobby Petrov. Geluiden uit het leven van alledag, variërend van de klantenservice van een telefoonbedrijf tot uit de hand lopende instructies van een navigatie-systeem voor in de auto, van voetbalverslaggevers tot loeiende koeien, het wordt allemaal net zo gemakkelijk en op een volkomen natuurlijke wijze in de muziek van het drietal verwerkt als de "gewone noten" tussen aanhalingstekens die we gewend zijn. Voeg daarbij de electronica die Tony Roe aan zijn piano heeft hangen en die er voor zorgt dat hij terwijl hij speelt bijvoorbeeld een tekst op een projectiescherm tevoorschijn tovert en je hebt een klein beetje een beeld van het bescheiden en ironische totaaltheater dat de drie brengen. No More Dreams (Roe) Cow (Roe)Berio (TM&TT)HipHop (NAS)Bernie’s Tune (TM&TT)Danse de la fureur, pour les sept trompettes (TM&TT)