Renate Dorrestein begon haar schrijverschap direct na de middelbare school. In plaats van te studeren koos ze voor een baan bij Panorama, waarvoor ze de hele wereld over reisde. Vanaf 1977 schreef ze voor verschillende bladen, zoals de Opzij, wat past bij haar bijdrage aan de Tweede Feministische Golf in Nederland. Met haar columns en artikelen wilde ze de wereld wakker schudden. In de jaren '80 was ze korte tijd hoofdredacteur van het tijdschrift Mensen en Nu, wat inmiddels is opgeheven. Dorrestein is tevens medeoprichter van de Anna Bijns Stichting. Deze stichting reikt per twee jaar een prijs uit voor een belangrijke vrouw werkzaam in de wereld der letteren.
Dorrestein debuteerde met de roman Buitenstaanders (1983). Het boek was een succes en vooral het schrijven over maatschappelijke kwesties maakte haar werk populair, ook in het buitenland. Renate Dorrestein is als schrijfdocente en gastschrijver verbonden geweest aan verscheidene universiteiten, waaronder de Vrij Universiteit van Amsterdam en Universiteit Leiden. Haar werk kan als een moderne draai aan het oudere, vrouwelijke gotiek genre gezien worden, dat in de 18e eeuw is ontstaan door vrouwen die ontevreden waren over hun positie, maar daar niet openlijk over konden schrijven. Vaak laat Dorrestein zien dat het kwaad dichterbij huis is dan men denkt. De zelfmoord van Dorresteins zusje in 1979 is ook van invloed geweest in haar werk, net als de al hiervoor genoemde ziekte ME, waarover ze het boek Heden ik (1993) schreef.
Dorrestein's werk is zowel international als nationaal geprezen. Zo werd haar hele oeuvre in 1993 bekroond met de Annie Romein Prijs. In 1997 schreef ze het Boekenweekgeschenk: Want dit is mijn lichaam. In datzelfde jaar won ze een Gouden Uil voor Verborgen Gebreken.
Enkele boeken van Dorrestein zijn verfilmd door Paula van der Oest, waaronder Verborgen Gebreken in 2004. Het meest recente werk van Renate Dorrestein is De Stiefmoeder (2011).
(Foto: Annaleen Louwes)