Frank van Ree werd geboren in 1927 en groeide op in een gereformeerd milieu in Baambrugge. Zijn vader was ‘Arie met de gouden handjes’: een gerenommeerd Amsterdams chirurg die antireligieus was en niets op had met psychiatrie. In zijn ogen was men ziek, of men leed aan f.k – flauwekul. Onder invloed van zijn moeder werd Van Ree’s interesse gewekt voor filosofie en psychologie en uiteindelijk in psychiatrie. Hierin zag hij de strijd tussen lichaam en geest, tussen geneeskunde en gevoel. De strijd tussen zijn ouders.
Als psychiater werd Van Ree in de jaren zestig beroemd en berucht doordat hij LSD toepaste in zijn onderzoek naar schizofrenie en trauma’s van kampslachtoffers. Hij promoveerde hierop, maar stelde dertig jaar later dat het proefschrift niet klopte: ‘Ik liet ze gewoon flippen.’ In zijn loopbaan ageerde Van Ree tegen het gebruik van elektroshocktherapie en isoleercellen en de heksenjacht pedofielen die in zijn ogen was ontstaan. Eveneens was hij in 1977 vertrouwensarts van drie leden van de Rote Armee Fraktion (RAF), die in Nederland vastzaten wegens de moord op een politieagent. Zijn herinneringen hieraan beschreef hij in het in 1999 uitgekomen Vrijheidsstrijd, verzet, terrorisme, Verslag van een RAF vertrouwensarts.
Op 6 juli 1992 was Van Ree Zomergast. Hij koos onder andere voor een fragment van Triumph des Willens, een documentaire van Leni Riefenstahl over de Reichsparteitag van de nazi’s in september 1934 en wat na de oorlog als propagandafilm getypeerd is.
(Foto: Willem Diepraam)