Hope

Voor wie het niet precies meer weet: econome en ‘powerfeministe’ Heleen Mees werd in 2013 gearresteerd op verdenking van stalking van haar ex-minnaar Willem Buiter, een topman van de Amerikaanse bank Citigroup. Wat opviel, was de hijgerigheid waarmee  de media doken op wat zich laat typeren als de Nederlandse variant van de affaire-Lewinsky. Niet alleen vanwege de mediahype die het veroorzaakte en het verschil in status tussen de topman en de vrouw in kwestie, maar ook omdat van de twee betrokkenen niet de man, maar de vrouw het diepste viel. Bill Clinton bleef aan als president, zoals Buiter zijn positie hield bij Citigroup, maar Lewinsky heeft nooit meer een echte baan gehad. Ook Mees, verbonden aan New York University, raakte haar positie kwijt. Dat de zaak werd geseponeerd wegens onvoldoende bewijs was minder groot nieuws. Nu zijn de rollen zelfs omgedraaid: Mees klaagt Buiter aan en eist miljoenen schadevergoeding. Laatste nieuws is dat het gerechtshof in New York heeft bepaald dat Buiter alle bonnen van hotelovernachtingen, etentjes en mails met Mees moet overhandigen aan de rechtbank – een eerste genoegdoening? Mees is inmiddels werkzaam in China en is ook in Nederland terug op het toneel: sinds kort is ze vaste columnist van de Volkskrant.

Niet zo verwonderlijk dat er nu een speelfilm is gemaakt die is ‘geïnspireerd door’ de affaire – zo heet het, en de makers staan op die woordkeus anders ‘krijgen ze problemen.’ Heleen Mees zelf was ‘op geen enkele manier’ betrokken bij de film. Het maakt de nieuwsgierigheid er zeker niet minder op.

HOPE, geregisseerd door Erik de Bruyn, gaat over econome Hannah Binnekamp die ‘iets wil doen’ aan de graaicultuur bij de banken. Ze verhuist daarom naar het hart van de financiële wereld in New York en neemt op z’n Amerikaans en net als Mees, die van oorsprong Nijkamp heet, een nieuwe naam aan: Hope, naar een bank die ze toevallig passeert in haar taxi vanaf het vliegveld. Als Hannah Hope weet ze zich via het bed van een topman binnen te werken bij een bank, om een rapport te schrijven over de daar heersende mores. Hannah wordt gespeeld door Monic Hendrickx (Penoza).

Wat voor vrouw is Hannah?  
Hendrickx: ‘Een ambitieuze, levensluchtige vrouw die zich niet neerlegt bij de realiteit, niet op zakelijk gebied en niet op liefdesgebied. Als het uit is met haar minnaar, blijft ze vasthouden. Persoonlijk was ik allang weg geweest: als iemand je niet meer wil, wat valt er dan nog te winnen of te behalen?’

Wat vond u van de affaire-Mees?
‘Ik vond het een staaltje mediahysterie. Iemand wordt al afgemaakt nog voor duidelijk is hoe het precies zit. Terwijl: we weten er nog geen tien procent van af. Je kunt niet in de cocon van een relatie kijken. Bij jezelf is dat al lastig en bij vrienden, laat staan in zo’n geval als dit.’

Wat is volgens u de kern van het verhaal?
‘Wij zijn aan de slag gegaan met het gegeven dat iemand verslaafd raakt aan een ander: een obsessieve liefde.’

HOPE is geen aanklacht, maar zeker ook geen rehabilitatie.
‘Het had ook een ander soort portret kunnen zijn, meer op haar hand. Ik denk dat het interessanter is om beide kanten te belichten. Je gaat nu eens mee met haar, dan weer met hem. En er is natuurlijk ook nooit één waarheid. Dat vind ik mooi en het is dramatisch gezien ook een stuk spannender.’

U kunt flink uitpakken: van heftige passie en drive tot drift en schreeuwpartijen.
‘Ik had me voorgenomen haar grillig te maken. Hannah handelt gewoon, en denkt achteraf pas na – waar ze een dure prijs voor betaalt, dat zeker.’

Schreef het scenario voor dat Hannah zo buiten zichzelf raakt, als ze haar zin niet krijgt, of is dat uw inbreng?
‘Ik heb wel inbreng gehad maar dit stond zo beschreven. Hannah wordt niet gehinderd door wat de norm is. Het lijntje tussen wat normaal is en wat gek wordt genoemd, is natuurlijk vrij dun. En dat is wel een spannend lijntje waar je als actrice mee kunt spelen, dat vind ik leuk aan de rol.’

Hannah begeeft zich in de hoogste bancaire kringen en speelt daar doodleuk een potje blufpoker. Ik had wel bewondering voor haar lef.
‘Ja, dat heb ik ook. Ook voor Heleen Mees zelf trouwens.  Wat ze nu dan weer doet: ze zit in Peking. Dan denk ik: zo! Dat doet ze toch maar.’