De voormalige milieuactivist en schrijver Paul Kingsnorth heeft zich teruggetrokken in Ierland op een zeldzaam ongerept deel van de aarde. Je zou kunnen zeggen aan het einde van de wereld . Een portret van een eindtijddenker die desondanks de hoop niet opgeeft en blijft geloven in de kracht van natuur.

Denker en schrijver Paul Kingsnorth stond al vroeg op de barricades als natuurbeschermer. Zowel dichtbij huis in Engeland als aan de andere kant van de wereld in Papua-Nieuw-Guinea verzette hij zich tegen de onstilbare honger van de globaliserende wereld voor meer land, grondstoffen en spullen. Kingsnorth was één van de kopstukken van de milieubeweging en bereikte met zijn vlammende betogen een groot internationaal publiek. En toen kwam hij tot inkeer. Hij viel van zijn geloof dat de mensheid de wereld kon redden. In zijn gebundelde essays ‘Confessions of a recovering environmentalist’ (2017) beschrijft hij hoe de rekenaars van deze wereld de groene beweging van binnen uitholden en de barricades verruilden voor stropdas en vergadertafels. Het beperken van CO2-uitstoot werd het nieuwe gospel, omdat het meetbaar en te berekenen was. Maar volgens Kingsnorth is dat een illusie. Hij vindt dat de groene beweging van nu de nog overgebleven wilde natuur in een overwinningsroes inruilt voor een windmolenpark of zonnepanelen farm. De strijd is verloren.

Kingsnorth trok zich met zijn gezin terug op het Ierse platteland om zelfvoorzienend te leven. Hij richtte het ‘Dark Mountain Project’ op waarbinnen schrijvers, dichters en kunstenaars op zoek zijn naar een andere kijk op het einde van de wereld, uitgaande van de verbondenheid tussen mens en natuur. Hij verruilde zijn gebalde vuist en protesterend stemgeluid voor een innerlijke, literaire zoektocht naar de vraag wat ons tot mens maakt en wat onze plek is op deze magische planeet.