Er stond veel op het spel voor de Europese democratie de voorbije tijd. Populisten zijn een niet meer weg te denken machtsfactor tijdens de verkiezingen in Nederland, Frankrijk en Duitsland. In Italië zit ondertussen een populistische regering aan het stuur. Elders zijn democratisch verkozen autocraten als Erdogan, Poetin en Trump aan de macht. Ook de technologische revolutie, ooit omarmd als hoeder van de vooruitgang, toont inmiddels haar schaduwkant via twitterdemocratie en de macht van nepnieuws op sociale media. De vraag hoe ziek onze democratie is, is sinds de Tweede Wereldoorlog niet zo dwingend geweest. Moeten we haar opnieuw uitvinden? Of gaat het roer definitief om?