Hij groeide daar op, ging naar een katholieke privéschool voor lager en middelbaar onderwijs en studeerde vervolgens aan de Universite Paris X Nanterre en het Institut d’Etudes Politiques de Paris (waar hij niet afstudeerde). Vervolgens werd hij advocaat en specialiseerde zich in bedrijfsrecht. Hij vestigde zich in Neuilly-sur-Seine en ging daar de politiek in. Hij was van 1977 tot 1983 gemeenteraadslid van de rijke Parijse voorstad en van 1983 tot 2002 burgemeester. Van 1999 tot 2004 zat hij in het Europees Parlement.
In 2002 kreeg hij, vrij laat in zijn carrière, zijn eerste ministerspost (Buitenlandse Zaken). Dit is voornamelijk te wijten aan het feit dat hij al sinds 1995 op gespannen voet stond met zijn partijgenoot president Chirac. Vervolgens werd hij minister van Economie en Financiën, tot hij najaar 2004 werd gekozen tot partijvoorzitter van UMP en Chirac hem dwong te kiezen tussen het voorzitterschap en zijn functie als minister.
In 2007 was hij de enige kandidaat van de rechtse UMP (Union pour un Mouvement Populaire) voor de presidentsverkiezingen en nam hij het op tegen Ségolène Royal van de linkse PS (Parti Socialiste). Op 6 mei 2007 werd hij beëdigd als de nieuwe president voor vijf jaar. Hij werd al snel bekend door grote slagen als de vrijlating van Íngrid de Betancourt, zijn daadkrachtige leiderschap van de EU tijdens de financiële crisis, zijn poging om het conflict tussen Rusland en Georgië op te lossen en niet in het minst om zijn scheiding en nieuw huwelijk met de populaire zangeres en voormalig model Carla Bruni. Als president hield hij zich o.a. bezig met het zoeken van steun voor de oprichting van een Unie voor het Middellandse Zeegebied, ruimte voor (joods-christelijke) religie in het openbaar leven, het versterken van zijn grip op de publieke omroep en het verbod op burqa’s.
De rechts-populistische Sarkozy is een nieuwe politicus: hij komt letterlijk niet van dezelfde school als zijn voorgangers en de rest van de gevestigde politieke orde, maar was advocaat. Hoewel hij zelf een zoon van immigranten is, staat hij bekend om zijn ferme standpunten over immigratie en zijn krachtige taal 'van het volk'.
Tijdens zijn ministerschap bij Binnenlandse Zaken doet Sarkozy een katalyserende uitspraak over de relschoppers uit de Parijse voorsteden in 2005. Hij geeft ze de benaming 'racaille' - tuig - en stelt dat hij de buitenwijken met een hogedrukreiniger zal zuiveren. Het gevolg van deze uitspraak was tweeledig: de al woedende rellen barstten nog heviger los terwijl Sarkozy bij bepaalde bevolkingsgroepen juist populairder werd.
Bij de regionale verkiezingen in maart 2010 verliest de UMP van Sarkozy van de socialisten. Hij geeft bij het volk aan dat hij ‘de boodschap begrepen heeft’ en ontslaat onmiddellijk een minister en gaat verder met zijn strijd tegen de burqa. Begin april kondigt het hoogste Franse bestuursorgaan aan dat het burqa-verbod in strijd is met de Franse grondwet en het Europees verdrag van de Rechten van de Mens, maar drie weken later laat de franse regering weten in mei toch de wetgeving op een algeheel burqa-verbod te gaan presenteren aan het parlement.