Al van jongs af aan is Eve bezig met het medium film. Op de middelbare school in Parijs waren zij en haar camera onafscheidelijk en op haar achttiende besloot ze om naar Brussel te verhuizen voor een filmopleiding op de INSAS (Institut National Supérieur des Arts du Spectacle). In 2005 maakte ze haar eerste lange documentaire ‘Ghislain et Liliane, Couple avec Pigeons’, een film over duivenmelkers. Vervolgens trok Eve naar het platteland van Palestina om een documentaire te maken over de productie van olijfolie, ‘Tant qu’il y aura des oliviers’ (2007). In 2008 keert zij opnieuw terug naar het onderwerp duivenmelkers met de documentaire ‘Mémoire d’Envol’. Via de duivenmelkers en hun duiven neemt ze de kijker in vogelvlucht mee door het sinistere postindustriële Wallonië.
Binnen een tijdbestek van enkele weken wist zij een indringend en choquerend portret te maken van de schrijnende armoede in één van Europa’s meest welvarende landen, België. Deze jonge Parisienne, nog net geen dertig, trok met haar camera de buitenwijken van Charleroi in en filmde het leven van de 22-jarige rapper Colin. Waar komt Eve’s interesse in deze achtergestelde streek in België vandaan en wat wil ze de Tegenlicht-kijkers vertellen met deze film?
Regisseuse van ‘Avant que les murs tombent’
Eve raakte geïnteresseerd in de regio Wallonië tijdens haar reizen door de streek, op weg van Brussel naar Parijs. Wanneer ze door Charleroi en Luik reed observeerde ze de microkosmos van dit gebied. Eve: ‘Ik besloot dat ik meer wilde doen met deze armoedige regio. De lege fabrieken, de werkeloosheid. Jongeren kunnen nergens heen en zitten opgesloten in een kapitalistisch systeem dat aan alle kanten faalt. Zodra de fabrieken sluiten blijft de arbeidersklasse met lege handen achter. Je kan de triestheid van dit gebied zien en voelen. De moderniteit is hier lange tijd geleden stil komen te staan’. Eve heeft vorig jaar zelf in een jongerencentrum in Charleroi gewerkt, waar ze jonge delinquenten hielp hun leven weer op de rails te krijgen. In die tijd dacht ze veel na over de factoren die jonge mensen, in de bloei van hun leven, dwingen om in de criminaliteit te gaan. ‘Zelfs in Palestina zag ik niet zulke armoede als dat ik, praktisch bij mij om de hoek, in Charleroi tegenkwam. Dat greep me aan. Hoe is dat mogelijk in een westers land?’
Toen Tegenlicht haar vroeg of ze een film wilde maken over hoe het is om jong te zijn in Wallonië moest Eve meteen aan de korte film ‘Money of the poor’ denken. Jaren geleden raakte ze gefascineerd door de 16-jarige hoofdrolspeler van deze film, ‘de manier waarop hij kon spreken en muziek maakte. Dat hij zo trots was zonder iets te hebben’. Deze jongen, Colin, is inmiddels 22 en leeft samen met zijn moeder in een bouwval, zonder warm water of verwarming. Hij slijt zijn dagen met het schrijven van rapteksten samen met zijn vrienden. Eve zocht contact met hem en al snel ontstond er een bijzondere band tussen de twee. Eve is in haar eigen leven ook veel met hiphop en rapmuziek bezig en dit bood een goede basis voor onderling vertrouwen. Eve: ‘Colin en ik begrepen elkaar wat de muziek betreft. Muziek schept een band en samen met Colin maakte ik muziek. Eerst bij hem thuis en later nodigde ik hem en zijn vrienden ook bij mij thuis uit in Charleroi. Langzaam gingen de deuren open, door elkaar te laten zien dat we niks te verbergen hebben’.
De troosteloosheid en armoede waarin Colin en zijn vrienden opgroeien heeft Eve zelf nooit gekend. Toch herkende ze bepaalde dingen uit hun leven ook uit haar eigen jeugd: het drugs en drankgebruik, met vrienden hangen en muziek maken. De jongeren in Charleroi zijn echter heel cynisch en dat was ze zelf nog niet op die leeftijd. ‘ Ze leven op de rand van de afgrond. Het leven is niet meer dan een spel voor hen, waarin overleven het hoofddoel is’. Wat Colin speciaal maakt voor Eve is de manier waarop hij zijn leven analyseert. Al heeft hij niks, toch wil hij niet weg uit het huis waar hij woont. Hij zegt dat hij alles heeft wat hij nodig heeft en voor zijn moeder wil zorgen. Eve: ‘Deze jongens zijn “little gangsters”, ze nemen allerhande baantjes aan om hun familie te onderhouden. Met hun muziek verzetten ze zich tegen het systeem’. Door hier een film over te maken wilde Eve de jongens hun trots teruggeven.
Tijdens het maken van de film is Eve zich heel erg verbonden gaan voelen met Colin en zijn vrienden. Ook nu de film af is heeft ze nog steeds veel contact met hen en doet ze haar best om de jongens met hun muziek te helpen. Zo regelde ze een optreden en werkt ze nu aan de productie van een cd met de muziek van Colin. Eve: ‘Ik doe wat ik kan om hen hogerop te helpen in de muziekwereld. Stap voor stap, de weg is lang en moeizaam’.
Door: Talinay Strehl