Peterson, naast schrijver en publicist ook hoogleraar psychologie, kwam over om te speechen bij de Nederlandse Leeuw – het nationalistische event dat in januari plaatsvond in Rijswijk. Bij zijn entree in de hal bleek pas zijn werkelijke impact. Honderden jonge ,veelal rechtsconservatieve jongeren stroomden toe en vertelden Peterson wat hij voor hen betekende. ‘You changed my life’, hoorde ik meermaals. Met de pen in zijn hand voorzag hij zijn boek van een handtekening: ‘I am glad to hear that!’
Het werd mij duidelijk: Peterson is inderdaad een soort ‘daddy’. Een vaderfiguur voor dolende jonge witte mannen, die zich verzetten tegen de ‘radicaal-linkse identiteitspolitiek’. Dat zijn niet mijn woorden, maar die van Peterson zelf. Jongens moesten eens het heft in eigen handen nemen en zich mannelijk en dominant gedragen, vindt hij. Het maakt hem naast prikkelend ook omstreden. Niet zelden krijgt hij de kritiek sentimenten los te maken die gevaarlijk kunnen uitpakken. Enfin, sla het vernietigende commentaar van Pankaj Mishra er maar eens op na. Of kijk naar het trollenleger dat critici van Peterson genadeloos aanpakt. De Britse tv-journalist Cathy Newman, die hem interviewde, kan er over mee praten. Talloze bedreigingen waren haar deel.
Terwijl de crew zich boven in het Rijswijkse hotel aan het voorbereiden was op het interview, zat ik met Peterson aan één tafel. Voor een late lunch, want hij had sinds zijn aankomst op Schiphol nog niet gegeten. Het werd een tamelijk ongemakkelijk, bijna surrealistisch gebeuren. Peterson stelde mij vragen over hoe het leven was als jonge man in een feminiene wereld (er volledig van uitgaand dat ik wel op vrouwen zou vallen), terwijl zijn assistent, een gesjeesde Amerikaan woonachtig in Italië, honderduit vertelde over al zijn snelheidsboetes op de autostrada. Ik moest zijn overgekomen als een onderdanig tiepje, starstruck misschien (al was ik dat natuurlijk helemaal niet). Ik zat vooral te kijken hoe grauw de man was, mij te verbazen over de hele situatie en over het feit dat noch de assistent noch zijn vrouw noch Peterson met elkaar praatten. Het was vooral heel stil.
Of nou ja, niet helemaal. Peterson bleek zijn fel gepropageerde mannelijkheid ook in de praktijk toe te passen. Zijn vrouw kreeg het bevel een steak te bestellen. Niet zomaar een, de grootste die het hotel kon bieden. Even later lag er een dampend stuk vlees ter grootte van een dijbeen op zijn bord.
Deze week was daar het bericht dat Peterson vanaf nu alleen nog maar rundvlees eet. En zout. Net als zijn dochter overigens. Het zou depressies tegengaan, claimt deze Mikhaila. Ik moest plots terugdenken aan dat moment op die donkere januaridag.
Nu maar hopen dat al zijn vele, vele volgers dit ongefundeerde dieetadvies in de wind slaan.