De BlackLivesMatter-beweging ontstond uitgerekend in het progressieve Seattle.

‘Bedankt, Seattle, dat jullie een van de meest progressieve steden van Amerika zijn,’ sprak senator Bernie Sanders vorig jaar een menigte toe. Twee tellen later namen twee activisten van de anti-racismebeweging BlackLivesMatter de microfoon over. Dergelijke zelfgenoegzaamheid van Seattleites was volgens hen behoorlijk misplaatst: ‘Welkom in Seattle,’ oreerden ze, ‘een stuk van het inheemse Duwamish-volk gestolen land, waar politiegeweld en het massaal opsluiten van zwarte jeugd aan de orde van de dag zijn, waar zwarte scholieren zes keer zo vaak van school gestuurd worden als hun witte medeleerlingen en waar de zwarte bevolking door gentrificatie de binnenstad uit gewerkt wordt.’ 

Tegenlicht praat met Patrisse Cullors, een van de initiatiefnemers van BlackLivesMatter, over de strijd tegen racisme en de rol die gender daarin speelt. 

Wat begon als een hashtag naar aanleiding van de moord op de zeventienjarige Trayvon Martin groeide in een paar jaar uit tot een gedecentraliseerde grassroots-beweging.

Sanders de vijand?! (Wit) links Amerika krabde zich aan het hoofd, maar Cullors c.s. waren nog niet vergeten dat de Democratische Partij in de jaren negentig de wet aannam die ervoor zorgde dat kansarme Afro-Amerikanen massaal in de gevangenis terechtkwamen. Black LivesMatter probeert via lokale acties het discours te veranderen. ‘Lokale politiek beïnvloedt nationale politiek,’ aldus Cullors, ‘kijk maar naar Ferguson [waar een witte politieman Michael Brown doodschoot, red.]: een klein stadje zette het land op z’n kop’. 

Nirit Peled, regisseur van deze aflevering, toog naar Seattle. Peled: ‘Dat staat bekend als een links walhalla à la Amsterdam, maar ook daar blijkt racisme voor veel mensen een dagelijks feit. Het straatbeeld van biologischekoffiedrinkende yuppen verbloemt de realiteit van politiegeweld. Dat is wat die activiste de Sanders-aanhangers voorhield.’

Volgens Cullors is er qua racisme niets nieuws onder de zon. ‘Staatsgeweld tegen zwarte mensen bestaat sinds we hier voet aan land zetten. Het verschil is dat sociale media de nieuwe generatie een stem hebben gegeven.’ We zien hoe Cullors met negen gewone zwarte Seattleites repeteert voor een theatervoorstelling waarin zij persoonlijke ervaringen met racisme verwerken. Of ze met grapjes het publiek niet wat tegemoet moet komen, stelt Hodan Hassan voor tijdens de lunchpauze. Cullors schudt van nee. Laat het publiek maar wat voelen.