“Nation-building is a devious project. It is a project that invents heroes and creates villains. The Singapore Story, for example, is a story about a heroic PAP (de regeringspartij, red.) that galvanized the Singapore nation after expulsion from Malaysia. It is a grand story about an honest and capable group of men who pulled Singapore from Third World to First. It is a mythical story meant to be passed down from generation to generation. (….) The nation-building project is also about selective amnesia. It is a project that requires as much
Groundnotes schrijft over een veel besproken onderwerp op kritische Singaporese blogs: de aanpassing van de filmwet. De regering had al langer aangekondigd dat het verbod op ‘partij politieke films’ zou worden opgeheven. Maar er werden belangrijke voorwaarden aan het filmen verbonden, die bij verschillende bloggers in het verkeerde keelgat schoten.
Groundnotes schrijft over een veel besproken onderwerp op kritische Singaporese blogs: de aanpassing van de filmwet. De regering had al langer aangekondigd dat het verbod op ‘partij politieke films’ zou worden opgeheven. Maar er werden belangrijke voorwaarden aan het filmen verbonden, die bij verschillende bloggers in het verkeerde keelgat schoten.
Volgens Sectie 33 van de filmwet is het strafbaar om een politieke film te maken, distribueren of vertonen. Hierop staat een maximumstraf van twee jaar gevangenis of 100.000 Singaporese dollar (ruim 5000 euro). De Singaporese regering wil nu deze wet versoepelen. Het filmen van echte gebeurtenissen, personen en situaties zal worden toegestaan. Maar het mag alleen een volkomen accurate weergave zijn van een werkelijke gebeurtenis. Daarbij moeten de gebeurtenissen wel in overeenstemming met de wet zijn. Mocht een ongeregistreerde spreker op Singapore's speakers corner gefilmd worden, heeft niet alleen de spreker een probleem maar ook de filmmaker en de distributeur van het filmpje. De speakers corner in Singapore is overigens op zichzelf als een interessant staaltje valse vrijheid. Men mag er dan wel spreken, maar natuurlijk alleen als men zich hiervoor registreert bij de politie en onder strikte voorwaarden.
De aanpassing van de filmwet wordt gezien als lege huls die weinig meer mogelijk maakt. Groundnotes stelt: “It means that the government is not only interested in silencing public expressions but also in stopping the documentation of this silencing. This is how selective amnesia is exercised. Look at it this way: if a public protest is illegal but not the filming of it, it doesn’t matter if the police snuffs it out because it will have eternal life on Youtube and other means of personal distribution. This protest will be seen by thousands and even perhaps generations.
But if both the protest and the filming of it are illegal, anyone who uploads the clip or distributes it can now be charged. By denying the right to document, you erase national memory. By silencing citizen journalism, you close the eyes and ears of a people. This is an example of shooting the messenger at its finest. You then fill up this vacuum with whatever stories you want.
This is how nation-building is done. And no one does it better than Singapore.”
Ook Yawning Bread schrijft een over de filmwet: Saving jobs, savaging filmmakers. Deze blogger schreef eerder over de moeilijkheden die je in Singapore ondervindt als je een filmfestival probeert te organiseren in The government wants active citizens so that they can harass them.
the writing as it does the erasing of history. All nations have their dark episodes they rather forget. Singapore, however, has just taken the erasing of history to new heights."