Achtergrondinformatie over sleutelfiguren uit de uitzending

Amerikaans filmmaker en scriptschrijver, die een persoonlijke blog wijdt aan zijn artistieke ideeën en inspiratiebronnen wat betreft 'the making of movies, art &c'. Betoont zich fervent fan van zijn favoriete regisseur/art director/producer Scott Sforza. Mag dan ook graag zijn fascinatie voor het televisiewerk van Sforza toelichten. Met name de Amerikaanse infoganda-beelden rondom de oorlog in Irak hebben zijn warme belangstelling: van de VN-presentatie van Colin Powell via de persconferentie van 22 maart 2003 tot aan de Mission Accomplished-show op de USS Lincoln. Beelden die hij gebiologeerd bestudeerde.

Luitenant-kolonel in de Nederlandse luchtmacht. Werd wereldberoemd toen hij op 22 maart 2003 plots rechts achter generaal Tommy Franks in beeld verscheen, bij de eerste persconferentie sinds het begin van de Irak-oorlog. Jan Blom was ‘liaison officer’ tussen het Amerikaanse commando in de Golf en de Nederlandse Patriot-eenheden in Turkije, die de Turkse bevolking tegen mogelijke Irakese raketaanvallen beschermde. Zijn stilzwijgende deelname aan de persvertoning veroorzaakte hevige reacties in Nederland: als wij de oorlog enkel politiek steunen, wat doet dan 'iemand van ons' daar als militaire deelnemer aan de 'coalition of the willing'? Blom is inmiddels directeur' van het 'Instituut Defensie Leergangen (IDL)'. In een heerlijk artikel in de Groene Amsterdammer riep Rob van Erkelens Jan Blom later uit tot 'de Nederlandse Forrest Gump'.

Bij de inval in Irak hoofd van de Britse strijdkrachten aldaar, 43 duizend manschappen sterk. Voormalig piloot bij de Royal Air Force en later luchtmaarschalk. Werd bij terugkeer in het Verenigd Koninkrijk tot 'Knight commander' geslagen en ontving een extra ster, als 'air chief marshall'. Daarna strategisch adviseur bij Finmeccanica, een militair-industrieel concern in Italië. Heeft meermaals gewag gemaakt van het verschil in Amerikaanse en Engelse aanpak in Irak. Enerzijds spreekt er de frustratie uit over het feit dat alles door de VS gecontroleerd werd; anderzijds verwijst het trots naar de Britse traditie van meer openheid en transparantie. Zei ooit: 'De Koude Oorlog was een symfonie met vaste partituur; de War on Terror vereist de improvisatie van jazzmuziek'.

Amerikaans politiek journalist en auteur. Sinds oktober 2007 bureauchef van Mother Jones, het onderzoeksjournalistieke magazine. Daarvoor was hij redacteur bij het linkse weekblad The Nation. Schreef artikelen en opiniestukken voor o.a. Washington Post, New York Times, Los Angeles Times en Slate. Zijn boek ‘The Lies of George W. Bush - Mastering the politics of deception (2003)’ deed heel wat stof opwaaien. Het vervolg, 'Hubris, The Inside Story of Spin, Scandel, and the Selling of the Iraq War' (oktober 2006), geschreven samen met Michael Isikoff, vormt de perfecte 'inside story' van de aanloop naar de Irak oorlog.

Van oorsprong Nederlander (geboren Den Haag, 1960). Vertrok als politicoloog naar de VS, waar hij ten tijde van Bill Clinton (in 1995-1996) hoofd Europese Zaken werd aan de National Security Council. Inmddels werkzaam als 'senior fellow in foreign policy studies' aan het Democrats-gezinde Brookings Institution, een denktank en expertisecentrum in Washington. Vanuit die hoedanigheid adviseert hij presidentskandidaat Barack Obama over diens buitenlandpolitiek.

Opperbevelhebber van het Amerikaanse leger bij de inval in Irak in 2003. Was eerder commandant in Korea en leidde de Amerikaanse aanval op de Taliban in oktober 2001. Werd in 2000 benoemd tot 'commander-in-chief' van Central Command, de eenheid van het VS leger dat de regio Midden Oosten beslaat. Al in juli 2003 gaat Franks met pensioen en in augustus 2003 spreekt Franks op de Republikeinse Conventie publiekelijk zijn steun uit voor een tweede presidentstermijn van George Bush. Die onderscheidde Franks in december 2004 op zíjn beurt met de speciale ‘Medal of Freedom’, Amerika's hoogste civiele onderscheiding, voor bewezen diensten. In december 2005 verklaart de gepensioneerde generaal: "No one was more surprised than I that we dídn't find weapons of mass destruction".

Deed tijdens de inval in Irak dienst als woordvoerder van Generaal Tommy Franks. Daarna veranderde hij echter van kamp: hij verliet het As Sayliyah kamp in Qatar en ging in 2004 werken voor presidentskandidaat John Kerry. Sindsdien profileert hij zich als felle tegenstander van Bush en diens oorlogspolitiek. Kitchens heeft ervaring op zowel het politieke- als media terrein. Hij werkte als adviseur en strateeg voor de verkiezingscampagnes van verschillende congresleden en burgemeester- en gemeenteraadsverkiezingen. En hij was voormalig 'assistent press secretary' van Bill Clinton. Kitchens werkte onder andere als telvisie- producent en reporter voor een lokale zender in Dallas. Tegenwoordig is Kitchens woordvoerder voor Nationale veiligheid en buitenlandse aangelegenheden.

Lockwood staat in Engeland beter bekend als 'group captain Al Lockwood'. Sinds 2005 gepensioneerde Britse luchtmachtofficier. Werd in 2003 door de Royal Air Force gevraagd om centrale woordvoerder te zijn voor de Britse troepen in Irak, deels vanuit Qatar. Was daarna in 2005 de conservatieve tegenkandidaat van Tony Blair in het kiesdistrict Sedgefield (Blair haalde 58,9% van de stemmen, Lockwood 14,4%). David Cameron heeft Lockwood, die inmiddels onder de naam AJL consultancy militaire adviezen geeft, voorgedragen voor een nieuwe conservatieve zetel in de provincie.

Alias Mr. Picture Perfect werkte voor het Amerikaanse televisieprogramma Good Morning America en is voormalig ABC producent, tot wanneer hij zijn talenten in 2001 in dienst stelde van het Witte Huis. Zijn taak: het woord van beeld voorzien en zorgen dat president zo goed mogelijk overkomt op televisie. Sforza was ook verantwoordelijk voor de meest spraakmakende televisieoptredens van de Irak-oorlog. Hij ontwierp sets, rekwisieten, fotogenieke mensenmassa’s en zijn befaamde achtergronddoeken waarop met de ‘boodschap van de dag’ werd afgebeeld: in twee of drie pakkende woorden de essentie van hun boodschap weergegeven, zodat ook de mensen die slechts langs zapten de boodschap meekregen. Hij zorgde er altijd voor dat de camera’s op precies de juiste plek stonden om het perfecte beeld te creëren. Sforza regisseerde het optreden van Colin Powell in de Veiligheidsraad dat de wereld overtuigde van de aanwezigheid van massavernietigingswapens in Irak.

Eén van Amerika’s beste schrijvende journalisten en publicisten. Winnaar van de Pulitzerprijs (1995). Was in de jaren 1993-2000 binnenland-commentator voor de Wall Street Journal. Maakte in 2002 en 2003 scherpe verhalen voor Esquire over intriges in het Witte Huis. Schreef het beroemd geworden ‘The One Percent Doctrine. Deep Inside America's Pursuit of Its Enemies Since 9/11’ (2006). Andere boeken: ‘Profiles in Courage for our times’ (2002) en ‘The Price of Loyalty. George W. Bush, the White House and the Education of Paul O’Neill’ (2004).

Voormalig stafchef (2002 tot 2005) van de Amerikaanse minister van defensie: generaal Colin Powell. Wilkerson is een Vietnam veteraan en hij heeft dienst gedaan in Korea, Japan en Hawaï. In 1993 sloot Wilkerson zich aan bij het Amerikaanse legere commando in Allanta waar hij dienst deed als `deputy executive officer´ van generaal Colin L. Powell. Wilkerson ging uiteindelijk vast werken voor Powell als diens adviseur en consulent. In Augustus 2002, maakte Powell Wilkerson hoofd van ´Staff of the Department´. Wilkerson staat bekend om zijn kritische uitlatingen over de Bush administratie en de armoedige planningen en uitvoering van de Irak oorlog en de globale politiek die erop volgde, met name bekritiseerde hij het aandeel van Dick Cheney en Donald Rumsfeld.

Amerikaans mediacommentator, spraakmakend journalist en fervent blogpleiter ('Burn Rate'). Voorheen schreef hij voor New York magazine, maar tegenwoordig werkt hij voor het glamour-intellectuele magazine Vanity Fair. Wolff was één van de vele journalisten die zich verenigden in ‘million dollar press centrum’ om nieuws van de eerste hand te vergaren over de inval in Irak. Ten tijde van Doha schreef hij met name voor NYMagazine. Toen Tommy Franks, na zijn rede op de eerste persconferentie van CentCom in Qatar, vroeg ‘zijn er nog vragen?, was het Wolff die vroeg: ‘wat doen we eigenlijk hier?'. Over dit voorval zegt hij: ‘Ik had eigenlijk een andere vraag voorbereid, maar de man die voor me zat stelde nu precies dié vraag. Nee, ik heb er geen spijt van; het was schandalig hoe Wilkinson en Franks ons af hielden’. Na de persconferentie drongen verscheidene Witte Huis-types zich aan hem op, meldde hij later aan de Guardian.