The United Nations:
“This organization is created to prevent you from going to hell. It isn’t created to take you to heaven.” - Henry Cabot Lodge, Republikeins Staatsman.
De Verenigde Naties ontstaan in 1945, wanneer afgevaardigden uit 50 landen bijeenkomen om een opvolger van de Volkenbond op te richten. De vier geformuleerde doelstellingen zijn het behouden van internationale vrede en veiligheid; vriendschappelijke verhoudingen ontwikkelen tussen landen; meewerken bij het oplossen van internationale problemen van economische, sociale, culturele en humanitaire aard en het promoten van respect voor mensenrechten en fundamentele vrijheid. Hiertoe werden verschillende organen gecreëerd. Dit waren het al bestaande Internationale Hof van Justitie, de Economische en Sociale Raad, de Trustschapsraad, het Secretariaat, de Veiligheidsraad en de Algemene Vergadering.
De Veiligheidsraad heeft de primaire verantwoordelijkheid voor het handhaven van de internationale vrede en veiligheid. Er zijn vijf permanente leden met een vetorecht, te weten China, de Verenigde Staten, Groot-Brittannië, Frankrijk en de Sovjet-Unie (vanaf 1991 Russische Federatie) en tien niet-permanente leden die voor een periode van twee jaar gekozen worden. De Raad heeft de bevoegdheid om zowel bemiddelend als dwingend op te treden. De lidstaten moeten aan de VN personeel, operationeel en financieel ruimte geven om op te treden.
De Secretaris-Generaal heeft naast zijn ambtelijke taken ook een politieke rol. Hij is bevoegd elke zaak die naar zijn mening de handhaving van internationale veiligheid in gevaar brengt, onder aandacht van de Veiligheidsraad te brengen. Bovendien kan hij in zijn jaarlijkse rapporten over de werkzaamheden van de VN inzichten over belangrijke politieke problemen naar voren brengen.
Vanaf de jaren zestig gaan er stemmen op de Veiligheidsraad te hervormen. In die periode werden veel oud-kolonieën lid van de VN. De Veiligheidsraad kampt in de huidige wereldorde met weinig representativiteit en legitimiteit. De vijf permanente leden zijn niet meer de belangrijkste grootmachten en het is daarom niet in verhouding dat landen en continenten zoals India, Afrika en het Midden-Oosten niet permanent in de raad zitten.
HET OMSTREDEN BEGRIP GENOCIDE
Het woord genocide werd meer dan 60 jaar geleden door de Pools-joodse advocaat Raphael Lemkin bedacht. Hij hoopte met de benoeming – van het Griekse woord geno (stam of ras) en het Latijnse woord cide (van caedere, vermoorden) – van het beladen begrip in de toekomst herhaling te voorkomen.
In 1948 nam de VN een resolutie aan waarin in 19 artikelen werd beschreven hoe genocide moest worden voorkomen en gestraft. Er werd afgesproken dat in geval van genocide internationale samenwerking noodzakelijk is. Dit betekent dat de internationale gemeenschap in het geval van genocide verplicht is in te grijpen.
De definitie in deze internationale conventie luidt als volgt: Genocide betekent een van de volgende daden, gepleegd met de intentie een nationale, etnische, raciale of religieuze groep gedeeltelijk of totaal te vernietigen. Hieronder vallen:
- Vermoorden van leden van de groep.
- Veroorzaken van ernstige geestelijke of lichamelijke schade aan leden van de groep.
- Het opzettelijk implementeren van leefomstandigheden die gericht zijn op gedeeltelijke of totale fysieke vernietiging van de groep.
- Maatregelen die erop gericht zijn geboorten binnen een groep te verhinderen.
- Het onder dwang transformeren van kinderen van de ene groep naar een andere groep.
De Conventie ziet genocide niet als aangelegenheid van een staat, maar als schending van het internationaal recht en stelt zichzelf verplicht in te grijpen als het wordt geconstateerd. Precies hierom is men zeer terughoudend met het begrip.