In de documentaire MAMMA PLEASE CALL ME wordt het ‘transnationale’ gezinsleven geportretteerd van de Filippijnse Emma, die in Londen woont, en haar twee kinderen Hannah (16) en Tsino (7) die in Manilla wonen. Emma werkt samen met haar moeder als werkster en nanny in Londen.

Zij heeft haar kinderen op de Filippijnen achtergelaten en de dagelijkse zorg voor hen overgedragen aan familieleden en nanny’s. Ze belt en smst veelvuldig. In de film staat de manier waarop Emma op duizenden kilometers afstand haar gezinsleven overeind probeert te houden centraal.

Een ondoorzichtige vermenging van emotionele en financiële afhankelijkheid is veelal bepalend voor de onderlinge relaties binnen een transnationaal gezin: een tweestrijd tussen het verlangen naar liefde en aandacht en het verlangen naar economische zekerheid. Ook geeft de film inzicht in wat ‘globalisering’ (in telecommunicatie, arbeid en migratie) betekent voor de levens van veel vrouwen uit ontwikkelingslanden.

Mama Please Call Me laat de gevolgen zien van de keuzes die wij (in de rijke landen) maken ten aanzien van de zorg voor onze kinderen en ouderen; keuzes met ingrijpende consequenties voor de economie en de gezinsverbanden in de lage lonen landen.