In Afghanistan is een tatoeage uit den boze, omdat het op die manier versieren van je lichaam door veel moslims als zonde wordt gezien. Toch kruipt ook in Kabul de inkt waar ze niet gaan kan. Bij kapper Rezi kun je overdag terecht voor een hip kapsel, maar na sluitingstijd haalt hij zijn tatoeage-apparatuur tevoorschijn. Student Madhi laat bij hem stiekem een anker op zijn arm zetten, ondanks dat hij weet dat zijn ouders het zullen afkeuren.

In België vinden we iemand die tattoëren juist zo openbaar mogelijk doet: Phil en zijn medebandleden van de experimentele muziekgroep Tattoo Noise Act tattoëren zichzelf gewoon en plein publique tijdens hun optreden. Zo weet je nooit helemaal of hij zingt, of het uitgilt van de pijn. Diepzinnige teksten of plaatjes tattoëren dat is niets voor Phil, hij laat de tattoeerder liever wat kliederen: ‘Mijn huid is als een kladblok, een schetsboek’.

In Egypte is tattoëren een serieuze en religieuze zaak. In de wijk Mar Girgis in Caïro laten koptische christenen een kruisje op hun pols tatoëren om zich te onderscheiden van de Islamitische meerderheid. Magdi tatoeert al 15 jaar kruisjes op de polsen van devote Kopten. Hij maakt ook afbeeldingen van Maria, rozenkransen en nog veel meer religieuze symbolen. Maar vragen om een dolfijn of iets anders wat niks met geloof te maken heeft, dat mag niet van Magdi: ‘Je kan best I love Jesus schrijven. Maar I love you mag niet.’

Metropolis over Tatoeages. Op donderdag 30 oktober om 21.50 uur op NPO 3.