Metropolis

Hoe is het om te doden?

Iedere dag doden mensen elkaar. We weten dat het gebeurt maar door filmpjes zoals die van IS zitten we er opeens met onze neus bovenop. Stef vraagt zich hierdoor af hoe dat eigenlijk voelt om een mens te doden? Van dronken moord tot militair en van beul tot bokser, in deze aflevering gaan we op zoek naar antwoord op de vraag: Hoe is het om te doden?

Een man die het geen schande vindt om te doden is de ‘hangman’ in India. Pawan Kumar hangt veroordeelde criminelen op en ziet zijn werk als beul niet als moord maar als gerechtigheid. Pawan is de derde generatie hangmen in zijn familie en leerde het vak op zijn 25e van zijn grootvader. Inmiddels heeft hij meerdere schurken opgeknoopt voor uiteenlopende zaken van kinderverkrachtingen tot familie moorden. Met een touw en een plastic zak demonstreert hij bij zijn jongere broer hoe dat precies moet. Maar hoe voelt het om de doodstraf uit te voeren?

De eenogige Kibomango uit Congo was na zijn tijd als kindsoldaat niet van plan ooit nog iemand te doden. En toch overkwam het hem. Hij werd bokser en tijdens een wedstrijd in de ring sloeg hij zijn tegenstander letterlijk dood. Hoewel Kibomango nog steeds bezig is met de verwerking, is hij blijven boksen. Hij heeft nu zijn eigen boksschool waar hij voormalig kindsoldaten les geeft en hoopt structuur en discipline terug te brengen in hun leven.

Iemand bij wie het doden niet in de koude kleren in gaan zitten is ex-militair Nadav. Nadav maakte deel uit van een Israëlisch sniperteam en worstelt dagelijks met zijn verleden. Praten helpt en dus hij sloot zich aan bij de organisatie ‘Breaking the Silence’. Een groep waar ex-militairen hun verhaal vertellen aan het Israëlische volk en de wereld in de hoop dat mensen zich zullen verzetten tegen de Israëlische bezetting. Nadav: “Iedere dag en iedere nacht was ik op zoek naar mensen om te vermoorden. Natuurlijk deed ik het voor mijn land en waren de Palestijnen de vijand. Maar als je iemand daadwerkelijk in stukjes ziet spatten, dan is de trots snel voorbij.”

Roman uit Rusland probeert zijn leven weer op te pakken na zijn celstraf. Wat een leuke stap avond had moeten worden, mondde uit in een drama. Nadat wat mensen zijn vriendin beledigde, ging Roman door het lint en vermoorde 3 mannen met een stukgeslagen fles. Hoe kijkt deze wodka drinkende bouwvakker hier op terug?

Sarah leert als journalist haar man kennen in Afghanistan. Hij is daar een sluipschutter in het Amerikaanse leger. Nu verteld hij haar hoe het was om mensen te doden voor zijn werk. De vijand blijft immers ook gewoon een mens.

Soms dood een mens een mens zonder dat dat de bedoeling was. Zoals Ex-machinist Jacques die ons vertelt hoe het voelt als mensen je gebruiken om zichzelf te doden. Op de Nederlandse spoorwegen heeft hij meerdere mensen door midden gereden die de trein gebruikten om zichzelf van het leven te beroven. Hoeveel zegt hij niet, want één is al te veel. Jacques moest stoppen met werken en raakte zelf in een psychose. Tegenwoordig schrijft hij gedichten en schildert hij. Op die manier probeert hij de beelden te verwerken van bijvoorbeeld de vrouw die hem recht in de ogen aankeek tot aan het moment dat hij haar overreed.

In de Langata Women Maximum Prison in Kenia zit moordenares Teresia al 23 jaar vast. Ze heeft geen idee of ze ooit nog vrij gaat komen. Teresia vertelt hoe één agressieve daad de rest van haar leven bepaalde. Door het verstrijken van de jaren heeft ze geen idee meer hoe haar 5 kinderen eruit zien. Iedere dag bidt ze tot god in de hoop op vergiffenis en de hoop dat ze ooit weer een moeder voor haar kinderen kan zijn.

In Zambia winnen volksberechtingen aan populariteit. Het in elkaar slaan van en met stenen gooien naar vermeende misdadigers lijkt een gevaarlijke rage te worden. Onterecht beschuldigde mensen lopen hierdoor ernstige verwondingen op, sommigen vinden zelfs de dood. Waarschuwing: dit verslag bevat schokkende beelden.