Na afloop van de Eerste Wereldoorlog had een groot deel van het volk maar een klein budget om de vrede mee te vieren. Maar er was ook een groep die het geld juist over de balk smeet: de zogenoemde oorlogswinstmakers. Zij waren rijk geworden door smokkelhandel tijdens de oorlog. Ook in Hotel Schiller vulden zij de kassa's tijdens het Interbellum: liters prijzige drank en vele smakelijke gerechten verschenen op de tafels.

Hoewel de oorlogswinstmakers bij de Schillers zorgden voor inkomsten, werden ze gehaat en bespot door het volk. In verschillende spotprenten in kranten en bladen stonden de oorlogswinstmakers centraal, neergezet als dikke en verwaande types. Gewetenloze kapitalisten die vast en zeker wensten dat er nooit een eind aan de oorlog was gekomen. Opscheppers die opzichtelijk moesten laten zien hoeveel bezit ze hadden, terwijl de armen toekeken.

Socialist Albert Hahn was een van de bekendste spotprentmakers in die jaren. Hij zette de winstmakers neer als karikaturen die vol trots hun geld telden en hun angst over de vrede uitspraken.

Zijn aanstootgevende tekeningen raakten het publiek: al snel werd hij door verschillende kranten en bladen gevraagd om prenten te maken.

Dat de tekeningen door Hahn, een strijder tegen onrechtvaardigheid en ongelijkheid, enigszins gekleurd waren, werd door de vingers gezien. Dit was immers precies was het volk wilde zien. Later bleek uit onderzoek dat niet alle oorlogswinstmakers in het eenzijdige plaatje van forse lichamen en flinke portemonnees pasten. Slechts een deel van de oorlogswinstmakers was grootverdiener.