Vijf tellen later zat ik te genieten van mijn eerste slok koffie en lonkte mijn citroen meringue taart. Ik keek om me heen.
De tent zat zoals gewoonlijk bomvol. Ik luisterde naar het gesprek van de twee dames naast me.
“Doe jij eigenlijk wel eens iets alleen?”
“Eeeeeehhhhhh.”
“Ja reizen bijvoorbeeld. Ik ken je nu al heel wat jaartjes, maar daar hoor ik je nooit over. Zodra het over reizen gaat, stuur jij het gesprek altijd héél geraffineerd een andere kant op. Nu wil ik het weten!”
“Ben pas nog naar Zweden geweest in mijn eentje.”
“Nou ja, Zweden! Als er een land is waar je spontaan van gaat geeuwen is het Zweden wel, maar dat is nu niet mijn punt. Ik bedoel echt reizen, trekken door een land waar je de gewoontes niet van kent en waarvan je de taal niet beheerst.
OOOOOOOOOO Oh, sorry dat was ik vergeten! Jij was de vrouw die lange tijd ergens wilde wonen om het land en de cultuur echt te leren kennen. Dat is nu typisch zo’n manier om interessant over te komen. Heb je het trouwens ooit gedaan? Voor zover ik weet niet, “very convenient”, kon je tevens mooi verbergen dat je ook vliegangst hebt.”
“Wat heeft vliegangst daar nu mee te maken. Heel veel mensen vinden vliegen eng.”
“Tsja, maar bij jou gaat het wel ietsjes verder. Je vindt alles wat beweegt eng. Je houdt toch ook niet van autorijden en fietsen. Het verbaast me dat je nog wandelt, gevaarlijk hoor, zo in de grote stad.”
“Waar slaat dat nu weer op, ik had toch een auto.”
“Ja, daar zeg je wat, je had een auto! Hoe lang heb je dat ding überhaupt gehad, hooguit een jaar. Toen was de auto ineens weg onder het mom dat hij kuren vertoonde en je net zo goed in de auto van Paul kon rijden. Wat je daarna hooguit een maand gedaan hebt en dan zeg ik het nog ruim. ‘K moet toch even kwijt dat ik vind dat je de handdoek sowieso snel in de ring gooit.”
“Wat?”
“ Nu dat hele interim gedoe van je! Ik heb dat altijd iets gevonden om te verbloemen dat je het ergens niet lang uithoudt. En ook hier weer dat interessante gedoe. Madam was niet zzp-er, néé, zij was interimmer. Nu vraag ik je! Had het heel wat sportiever gevonden als je er gewoon openlijk voor uit was gekomen dat je door jouw persoonlijkheid een korte spanningsboog hebt en snel botst met de mensen om je heen. Ach het is jouw keus, ik heb er alleen maar een mening over.
Oh, ik moet vliegen. Ik moet naar mijn baan, de baan waar ik de afgelopen twaalf jaar met heel veel plezier gewerkt heb en nog werk, zou je ook eens moeten proberen.
Loop je mee, dan kunnen we nog even gezellig verder praten. Als je dan wel doorloopt, want van dat tempo van jou krijg ik het spontaan op mijn zenuwen.”
De vrouwen verlieten de koffietent nadat de zwijgzame had betaald.
Ik leunde achterover en liet hun gesprek de revue passeren. Waar was ik nu eigenlijk mee bezig. Ja, met mezelf foppen, daar was ik mee bezig. Er was helemaal geen vrouw aan een belendende tafel. Ik observeerde mezelf tijdens het gesprek. Ik was de vrouw die zich alles liet weggevallen en alles over zich heen liet komen.
Terwijl ik vanochtend, voor ik hier naar toe ging, het voornemen had om actie te ondernemen. Ik zou weerwoord geven en me niet in de hoek laten drukken van een of andere oen die niets durfde, snel opgaf en om problemen met een grote boog heen liep.
Dat was de theorie, de praktijk bleek een heel ander verhaal.